Ben birinciydim. 10’dan kısa bir süre önce, Westerkappeln belediye ofisinin iki çalışanına yeni bir kimlik kartı başvurusunda bulunmak istediğimi söyledim. Sonunda yazılımı ve tarayıcıyı deneyebildiğimiz için çok mutluyuz ve çalışmaya başladık. İlk soru can sıkıcıydı, bir yerden başka bir vatandaşlık istemiş miydim? Pasaport ve kimlik kartının yanındaki pek bilinmeyen üçüncü kişisel belge olan Alman vatandaşlık belgesini vermek için kullanılan yazılım olabilir mi? Hayır – yazıcının tüm izleyenleri memnun edecek şekilde tükürdüğü bir çıktının imzasıyla. Kimsenin parmak izi yok mu? Hayır, bir çıktı daha, şerefe, bir imza daha. Ardından kimlik kartına giden asıl imza gelir, biyometrik fotoğraf eklenir, tarayıcı yanıp söner ve yemin taranmasını bekler. Tombul yanaklı fotoğrafım ekranda yeşil çerçeve içinde beliriyor: Biyometrik kontrolün bir sakıncası yok. Şimdi hepsi Federal Basımevine gidiyor.
Bir broşür alıyorum. Gazetecilere kimlik göstermeleri için dağıtılan broşürlerle tam olarak örtüşmüyor ve ek bir bölüm içeriyor: “Çevrimiçi kimlik belirleme işlevinin güvenli çalışmasına katkınız”. PIN’inize ve PC’nize özellikle dikkat etmelisiniz: “İşletim sisteminizi, antivirüs programınızı, güvenlik duvarınızı ve kimlik kartı kullanım programınızı, örneğin AusweisApp’i düzenli olarak güncelleyin. İlgili üreticilerin güvenlik güncellemelerini kullanın” diyor. Binlerce kez duydum, bin kez hiçbir şey olmadı mı? Son olarak, kitapçık bana bilgisayar güvenliği hakkında bazı saçmalıklar anlatıyor: “AusweisApp ile bağlantılı olarak kendi klavyesi olmayan temel bir kart okuyucu kullanıyorsanız ve bilgisayarınızda kötü amaçlı yazılım olup olmadığından emin değilseniz, entegre ekran klavyesini kullanın. Avustralya Uygulaması.” Casus yazılımla fare tıklamalarını engelleyemeyeceğiniz gibi.
Yükseltilmiş el sıkışma. Bundesdruckerei bana PIN mektubunu gönderdiğinde, iki gün “ara vermeli” ve ardından belediye dairesine gitmeliyim. Bu mektup var olduğu için bildirimler artık özel olarak gönderilmemektedir. Toplum çalışanları her şeyi yakından takip ediyor ve rahatlamış bir şekilde gülümsüyor. Her veri alanındaki her girişi kartal bakışıyla kontrol ettiler: “Yeni kimlik kartıyla sorumluluk kaldırıldı. Kimlik kartında bir sorun varsa ve kart iade edilirse bundan artık Bundesdruckerei değil, belediye sorumlu. seansın masraflarını karşıla,” diye açıklıyor bir çalışan bana. Tüm sisteme ikna olması gerekmez. Çelik kablolarla masalara zincirlenmiş ofisteki iki değişim terminalini işaret ediyor. “Burası bir banka olsaydı hemen banka değiştirirdim. Bu şeyler inanılmaz derecede yavaş. Bu sabah tüm cihazların aynı anda açılmaması için bir uyarı gönderildi. Bundesdruckerei’nin sertifika sunucuları bununla baş edemezdi.” Elektrik şebekesine bağlantısı yok, Westerkappeln belediye binasında ADSL 6000 var, bizim çiftçimizin ADSL’si olan çiftlikte bizden çok farklı.
Memnun, eski malikane olan Haus Cappeln’in yanından geçerek eve bisikletle dönüyorum. Son soylu sahibi hevesli bir kumarbazdı ve 1810 civarında Paris’te rotayı bir haritaya koydu. Kaybetti ve mülk Fransız mülkü oldu. Burada Napolyon’un subayları, Rus seferinden yarı aç döndüklerinde bakımlı ve yeni üniformalar aldılar. Almanya’daki ilk zorunlu ulusal kimliğin Napolyon’a kadar uzandığı gerçeği gibi, bu da uzun süredir unutuldu. Her çalışanın sahip olması gereken çalışma kitabını tanıttı. Bununla birlikte, bu, Birinci Dünya Savaşı sırasında Alman İmparatorluğu’nda askeri pasaportu olmayan herkes için kimlik kanıtı olarak “Kişi Kimliği” getirilene kadar kısa süre sonra kaldırıldı. Weimar Cumhuriyeti’nde bu, “kişisel kimlik kartı” haline geldi. Nasyonal Sosyalistler iktidara geldiğinde, Yahudiler için zorunlu kimlikle birlikte kimlik kartını tanıttılar. İkinci Dünya Savaşı’ndan sonra bile, Üçüncü Reich’ın çöküşüyle birlikte, işgal yetkilileri tarafından kimlik kartları yeniden kullanılmaya başlandı: onlarsız, karneler yoktu. Sadece 1950’de her iki Alman devleti de kendi kimlik kartlarını çıkaracak kadar egemendi. Kimlik sistemlerinin geliştirilmesi üzerine David Lyon “Kimlik Kartını Oynamak”, “Kimlik kartları, savaştan sonra gıda tedarikiyle bağlantılı oldukları için Avrupa’da kendilerini kanıtlayabildiler” diyor. Bu şekilde bakıldığında, kimlik kartıyla çevrimiçi kimlik belirlemenin kullanılmaya başlandığı barışçıl zamanlar için şükretmek gerekir.
(jk)
Haberin Sonu
Bir broşür alıyorum. Gazetecilere kimlik göstermeleri için dağıtılan broşürlerle tam olarak örtüşmüyor ve ek bir bölüm içeriyor: “Çevrimiçi kimlik belirleme işlevinin güvenli çalışmasına katkınız”. PIN’inize ve PC’nize özellikle dikkat etmelisiniz: “İşletim sisteminizi, antivirüs programınızı, güvenlik duvarınızı ve kimlik kartı kullanım programınızı, örneğin AusweisApp’i düzenli olarak güncelleyin. İlgili üreticilerin güvenlik güncellemelerini kullanın” diyor. Binlerce kez duydum, bin kez hiçbir şey olmadı mı? Son olarak, kitapçık bana bilgisayar güvenliği hakkında bazı saçmalıklar anlatıyor: “AusweisApp ile bağlantılı olarak kendi klavyesi olmayan temel bir kart okuyucu kullanıyorsanız ve bilgisayarınızda kötü amaçlı yazılım olup olmadığından emin değilseniz, entegre ekran klavyesini kullanın. Avustralya Uygulaması.” Casus yazılımla fare tıklamalarını engelleyemeyeceğiniz gibi.
Yükseltilmiş el sıkışma. Bundesdruckerei bana PIN mektubunu gönderdiğinde, iki gün “ara vermeli” ve ardından belediye dairesine gitmeliyim. Bu mektup var olduğu için bildirimler artık özel olarak gönderilmemektedir. Toplum çalışanları her şeyi yakından takip ediyor ve rahatlamış bir şekilde gülümsüyor. Her veri alanındaki her girişi kartal bakışıyla kontrol ettiler: “Yeni kimlik kartıyla sorumluluk kaldırıldı. Kimlik kartında bir sorun varsa ve kart iade edilirse bundan artık Bundesdruckerei değil, belediye sorumlu. seansın masraflarını karşıla,” diye açıklıyor bir çalışan bana. Tüm sisteme ikna olması gerekmez. Çelik kablolarla masalara zincirlenmiş ofisteki iki değişim terminalini işaret ediyor. “Burası bir banka olsaydı hemen banka değiştirirdim. Bu şeyler inanılmaz derecede yavaş. Bu sabah tüm cihazların aynı anda açılmaması için bir uyarı gönderildi. Bundesdruckerei’nin sertifika sunucuları bununla baş edemezdi.” Elektrik şebekesine bağlantısı yok, Westerkappeln belediye binasında ADSL 6000 var, bizim çiftçimizin ADSL’si olan çiftlikte bizden çok farklı.
Memnun, eski malikane olan Haus Cappeln’in yanından geçerek eve bisikletle dönüyorum. Son soylu sahibi hevesli bir kumarbazdı ve 1810 civarında Paris’te rotayı bir haritaya koydu. Kaybetti ve mülk Fransız mülkü oldu. Burada Napolyon’un subayları, Rus seferinden yarı aç döndüklerinde bakımlı ve yeni üniformalar aldılar. Almanya’daki ilk zorunlu ulusal kimliğin Napolyon’a kadar uzandığı gerçeği gibi, bu da uzun süredir unutuldu. Her çalışanın sahip olması gereken çalışma kitabını tanıttı. Bununla birlikte, bu, Birinci Dünya Savaşı sırasında Alman İmparatorluğu’nda askeri pasaportu olmayan herkes için kimlik kanıtı olarak “Kişi Kimliği” getirilene kadar kısa süre sonra kaldırıldı. Weimar Cumhuriyeti’nde bu, “kişisel kimlik kartı” haline geldi. Nasyonal Sosyalistler iktidara geldiğinde, Yahudiler için zorunlu kimlikle birlikte kimlik kartını tanıttılar. İkinci Dünya Savaşı’ndan sonra bile, Üçüncü Reich’ın çöküşüyle birlikte, işgal yetkilileri tarafından kimlik kartları yeniden kullanılmaya başlandı: onlarsız, karneler yoktu. Sadece 1950’de her iki Alman devleti de kendi kimlik kartlarını çıkaracak kadar egemendi. Kimlik sistemlerinin geliştirilmesi üzerine David Lyon “Kimlik Kartını Oynamak”, “Kimlik kartları, savaştan sonra gıda tedarikiyle bağlantılı oldukları için Avrupa’da kendilerini kanıtlayabildiler” diyor. Bu şekilde bakıldığında, kimlik kartıyla çevrimiçi kimlik belirlemenin kullanılmaya başlandığı barışçıl zamanlar için şükretmek gerekir.
(jk)
Haberin Sonu