YALNIZIM BEN
Yalnızım ben, epey yalnızım. Buymuş benim alın yazım. İster uzak ister yakın, Anılar beni rahat bırakın.
Artık dönsen de dönmesen de Ne çıkar beni sevmesen de Bir kadehim var bak elimde Hasreti içiyorum.
İnan sevgili, küskün değilim. Yalnız hayatta tek isteğim, Gönülden bana uzanacak Dost elinin delisiyim.
Yaşar GÜVENİR
Yalnızlığın kara bulutları üstümüze çöktüğünde; kimsesiz, yapayalnız hissederiz. İçimizde derin yaralar açan bu yalnızlık hissinin verdiği acı ve üzüntüylekimsenin bizi gereğince sevmediğini, anlamadığını, bizimle ilgilenmediğini; güya düşsek kalkmamıza yardım edecek bir yakınımızın olmadığını düşünürüz. Sizin de bu biçimde düşündüğünüz hiç oldu mu? Canınızı bu derece acıtan hissin kaynağı sizce ne olabilir? Sevgili, arkadaş, aile…
ömrümüzün farklı devirlerinde filizlenen bu hissin niçinlerini ‘YALNIZIM BEN’ şiirinin ortasından şema terapi aracılığıyla bulmaya çalışalım.
Şair şiirine; ‘yalnızım ben çok yalnızım’ kelamlarıyla, yalnızlığının acısını içine çekerek başlamıştır (duygusal mahrumluk şeması, şema teslimi). Pekala, hayatta bu kadar yapayalnız kalmak biraz da kendi tercihimiz olabilir mi? Önemsediğimiz insanlardan yeteri kadar takviye görmediğimizde içimizde hissettiğimiz; hüzün ve acının tesiriyle etrafımızdaki herkese uzaklaşıp, onlara yabancılaşmayı seçeriz. Hatta kimi vakit bu yabancılaşma o kadar ağır olur ki kimselerle konuşasımız gelmediğinden kendi sesimiz bile bize yabancı gelmeye başlar. Pekala, hayatta konuşabileceği birileri varken niye susar insan? niye konuşmak, kendini anlatmak, dertleşmek istemez? niye biraz da bu yalnızlık ateşini körükleyen kendisi olur? Zira hayatında en çok değer verdiği beşerler bile onun hislerini önemsemiyorken, onu gereğince anlayamıyorken niye kendisini bir diğerine anlatmak istesin. Kalbi insanlara küsmüştür bir defa. O da susmayı ve etrafına yabancılaşmayı seçmiştir (duygusal mahrumluk şeması, şema kaçınması) . Duygusal yalnızlığın esiri olan insan, kimsenin kendisiyle ilgilenmeyeceğine o kadar inanmıştır ki kendisiyle ilgilenen insanları bile duygusal olarak yanında hissedemez (duygusal mahrumluk şeması, şema teslimi) ve süregiden bir boşluk hissiyle ömrün manasını sorgulamaya başlar. ‘niçin bu kadar yapayalnızım?’ diye. Şair ise 2. dizeye geldiğinde yalnızlığının sebebini ‘buymuş benim alın yazım’ diyerek yazgısına bağlayıp çaresizce kabul eder (duygusal mahrumluk ve karamsarlık şeması, şema teslimi). Şair için bu his o kadar tanıdıktır ki, neredeyse tüm ömrü birebir hissin esiridir. Bunu; ‘ister uzak ister yakın, anılar beni rahat bırakın’ nidalarıyla lisana getirir. Bu satırda yakın anıları sevgiliyi işaret ederken uzak anılarıysa çocukluğuna bir gönderme üzeredir. Çocukluğunda da anne babasından yeteri kadar duygusal dayanak bakılırsamemiş yalnızlık hissiyle savaşmış olan şair; kendisine bu duyguyu hatırlatan tüm anılarından kurtulmayı istediğini lisana getirmiştir (hayatın farklı evrelerinde yeniden eden şema etkisi/paterni).
Çocuklarını bu kadar yalnızlık hissine hapseden anne babalar onlarda bıraktıkları ağır hasarın maalesef farkında bile değildirler. Nasıl farkına varsınlar ki? Onlar kendi hisleriyle bile yeteri kadar bağ kuramazlar. Hisler onlar için fazlaca korkutucudur. Tahminen de kendi yoksunluklarını hatırlattığı için olanca güçleriyle çocuklarıyla duygusal bağ kurmaktan kaçıyorlardır. Ebeveyniyle duygusal bağ kuramayan çocuklar; ‘hayatta beni kimse anlayamaz, kimse beni yeteri kadar sevemez, sevse bile bunu bana hissettiremez’ i öğrenir (duygusal mahrumluk şema kökeni, şemaların kuşaklar uzunluğu devamı). Bu çocuklar yetişkinlik hayatlarında, duygusal yalnızlıklarını hafifçeletecek bir liman arayışına girerler lakin çoklukla kuvvetli çekim hissettikleri bireyler; anne babaları üzere kendileriyle yeteri kadar ilgilenmeyen, sevmeyen bireylerdir (duygusal mahrumluk şeması, şema kimyası). Partnerleriyle de tıpkı anne ve babasıyla bağlantısında olduğu üzere sevgi kırıntılarıyla duygusal açlıklarını doyurmaya çalışırlar. Duygusal açlıkları tam giderilmediğinden içlerinde daima bir duygusal yalnızlık hissi onlara eşlik eder (Duygusal mahrumluk şeması, şema teslimi ve hayat uzunluğu devam eden paterni).
Anıların yaşattığı duygusal yüke dayanamayan şair, 2. kıtaya gelince; ‘ artık dönsen de dönmesen de, ne çıkar beni sevmesen de, bir kadehim var bak elimde, hasreti içiyorum.’ der. Terk eden sevgilinin bıraktığı yalnızlık acısıyla baş etmeye çalıştığı bu mısrada şair için sevgilisinin tekrar geri gelmesi, onu hala seviyor olması artık değerli değildir. Kalbi bir defa sevgilisine küsmüştür. Zira o da omurundaki öteki kıymetli insanların yaşattığı hissin birebirini yaşatmıştır. hayatında yeniden eden bu yalnızlık acısıyla baş edebilmenin tek yolu şair için hislerini sarhoş edip hislerinin dayanılmaz acısını azaltmaktır. Sarhoş olmak onun yaşama bir daha tutunabilmesi için seçtiği bir yoldur (şair burada duygusal mahrumluk şemasının verdiği acı ve üzüntüyü alkol alarak hafifçeletmek istemiştir. Buna şema terapide; şema kaçınması ismi verilmektedir.)
Son kıtada ise şairde ruhsal bir uyanışın başladığını görüyoruz. Şair bunu şu dizelerle söz etmiştir; ‘İnan sevgili küskün değilim, yalnız hayatta tek isteğim, gönülden bana uzanacak dost elinin delisiyim.’ Sevgilim beni epey üzmüş olsan da sana kızgın ve küskün değilim. Ben artık meczup üzere âşık olduğum, senin üzere beni üzecek bir sevgili istemiyorum. Ben beni anlayacak, sevecek bana kıymet gösterecek bir dost istiyorum der (Şairin burada sağlıklı yetişkin tarafı devreye girmiştir. Bu kelamlar şema kimyasına başkaldırı niteliğindedir. beraberinde ortasında geleceğe dair umudu da barındırmaktadır).
Yalnızım ben, epey yalnızım. Buymuş benim alın yazım. İster uzak ister yakın, Anılar beni rahat bırakın.
Artık dönsen de dönmesen de Ne çıkar beni sevmesen de Bir kadehim var bak elimde Hasreti içiyorum.
İnan sevgili, küskün değilim. Yalnız hayatta tek isteğim, Gönülden bana uzanacak Dost elinin delisiyim.
Yaşar GÜVENİR
Yalnızlığın kara bulutları üstümüze çöktüğünde; kimsesiz, yapayalnız hissederiz. İçimizde derin yaralar açan bu yalnızlık hissinin verdiği acı ve üzüntüylekimsenin bizi gereğince sevmediğini, anlamadığını, bizimle ilgilenmediğini; güya düşsek kalkmamıza yardım edecek bir yakınımızın olmadığını düşünürüz. Sizin de bu biçimde düşündüğünüz hiç oldu mu? Canınızı bu derece acıtan hissin kaynağı sizce ne olabilir? Sevgili, arkadaş, aile…
ömrümüzün farklı devirlerinde filizlenen bu hissin niçinlerini ‘YALNIZIM BEN’ şiirinin ortasından şema terapi aracılığıyla bulmaya çalışalım.
Şair şiirine; ‘yalnızım ben çok yalnızım’ kelamlarıyla, yalnızlığının acısını içine çekerek başlamıştır (duygusal mahrumluk şeması, şema teslimi). Pekala, hayatta bu kadar yapayalnız kalmak biraz da kendi tercihimiz olabilir mi? Önemsediğimiz insanlardan yeteri kadar takviye görmediğimizde içimizde hissettiğimiz; hüzün ve acının tesiriyle etrafımızdaki herkese uzaklaşıp, onlara yabancılaşmayı seçeriz. Hatta kimi vakit bu yabancılaşma o kadar ağır olur ki kimselerle konuşasımız gelmediğinden kendi sesimiz bile bize yabancı gelmeye başlar. Pekala, hayatta konuşabileceği birileri varken niye susar insan? niye konuşmak, kendini anlatmak, dertleşmek istemez? niye biraz da bu yalnızlık ateşini körükleyen kendisi olur? Zira hayatında en çok değer verdiği beşerler bile onun hislerini önemsemiyorken, onu gereğince anlayamıyorken niye kendisini bir diğerine anlatmak istesin. Kalbi insanlara küsmüştür bir defa. O da susmayı ve etrafına yabancılaşmayı seçmiştir (duygusal mahrumluk şeması, şema kaçınması) . Duygusal yalnızlığın esiri olan insan, kimsenin kendisiyle ilgilenmeyeceğine o kadar inanmıştır ki kendisiyle ilgilenen insanları bile duygusal olarak yanında hissedemez (duygusal mahrumluk şeması, şema teslimi) ve süregiden bir boşluk hissiyle ömrün manasını sorgulamaya başlar. ‘niçin bu kadar yapayalnızım?’ diye. Şair ise 2. dizeye geldiğinde yalnızlığının sebebini ‘buymuş benim alın yazım’ diyerek yazgısına bağlayıp çaresizce kabul eder (duygusal mahrumluk ve karamsarlık şeması, şema teslimi). Şair için bu his o kadar tanıdıktır ki, neredeyse tüm ömrü birebir hissin esiridir. Bunu; ‘ister uzak ister yakın, anılar beni rahat bırakın’ nidalarıyla lisana getirir. Bu satırda yakın anıları sevgiliyi işaret ederken uzak anılarıysa çocukluğuna bir gönderme üzeredir. Çocukluğunda da anne babasından yeteri kadar duygusal dayanak bakılırsamemiş yalnızlık hissiyle savaşmış olan şair; kendisine bu duyguyu hatırlatan tüm anılarından kurtulmayı istediğini lisana getirmiştir (hayatın farklı evrelerinde yeniden eden şema etkisi/paterni).
Çocuklarını bu kadar yalnızlık hissine hapseden anne babalar onlarda bıraktıkları ağır hasarın maalesef farkında bile değildirler. Nasıl farkına varsınlar ki? Onlar kendi hisleriyle bile yeteri kadar bağ kuramazlar. Hisler onlar için fazlaca korkutucudur. Tahminen de kendi yoksunluklarını hatırlattığı için olanca güçleriyle çocuklarıyla duygusal bağ kurmaktan kaçıyorlardır. Ebeveyniyle duygusal bağ kuramayan çocuklar; ‘hayatta beni kimse anlayamaz, kimse beni yeteri kadar sevemez, sevse bile bunu bana hissettiremez’ i öğrenir (duygusal mahrumluk şema kökeni, şemaların kuşaklar uzunluğu devamı). Bu çocuklar yetişkinlik hayatlarında, duygusal yalnızlıklarını hafifçeletecek bir liman arayışına girerler lakin çoklukla kuvvetli çekim hissettikleri bireyler; anne babaları üzere kendileriyle yeteri kadar ilgilenmeyen, sevmeyen bireylerdir (duygusal mahrumluk şeması, şema kimyası). Partnerleriyle de tıpkı anne ve babasıyla bağlantısında olduğu üzere sevgi kırıntılarıyla duygusal açlıklarını doyurmaya çalışırlar. Duygusal açlıkları tam giderilmediğinden içlerinde daima bir duygusal yalnızlık hissi onlara eşlik eder (Duygusal mahrumluk şeması, şema teslimi ve hayat uzunluğu devam eden paterni).
Anıların yaşattığı duygusal yüke dayanamayan şair, 2. kıtaya gelince; ‘ artık dönsen de dönmesen de, ne çıkar beni sevmesen de, bir kadehim var bak elimde, hasreti içiyorum.’ der. Terk eden sevgilinin bıraktığı yalnızlık acısıyla baş etmeye çalıştığı bu mısrada şair için sevgilisinin tekrar geri gelmesi, onu hala seviyor olması artık değerli değildir. Kalbi bir defa sevgilisine küsmüştür. Zira o da omurundaki öteki kıymetli insanların yaşattığı hissin birebirini yaşatmıştır. hayatında yeniden eden bu yalnızlık acısıyla baş edebilmenin tek yolu şair için hislerini sarhoş edip hislerinin dayanılmaz acısını azaltmaktır. Sarhoş olmak onun yaşama bir daha tutunabilmesi için seçtiği bir yoldur (şair burada duygusal mahrumluk şemasının verdiği acı ve üzüntüyü alkol alarak hafifçeletmek istemiştir. Buna şema terapide; şema kaçınması ismi verilmektedir.)
Son kıtada ise şairde ruhsal bir uyanışın başladığını görüyoruz. Şair bunu şu dizelerle söz etmiştir; ‘İnan sevgili küskün değilim, yalnız hayatta tek isteğim, gönülden bana uzanacak dost elinin delisiyim.’ Sevgilim beni epey üzmüş olsan da sana kızgın ve küskün değilim. Ben artık meczup üzere âşık olduğum, senin üzere beni üzecek bir sevgili istemiyorum. Ben beni anlayacak, sevecek bana kıymet gösterecek bir dost istiyorum der (Şairin burada sağlıklı yetişkin tarafı devreye girmiştir. Bu kelamlar şema kimyasına başkaldırı niteliğindedir. beraberinde ortasında geleceğe dair umudu da barındırmaktadır).