Duygusal yeme bozukluğu birinci kere Kaplan ve arkadaşları tarafınca tanımlanmış, gerilim, ıstırap üzere olumsuz hisler kararı kişinin yemeğe yönelmesi olarak tanımlanmıştır (Kaplan, 1957).hemen çabucak DSM-5 teşhis kriterine girmeyen duygusal yeme kavramı ile ilgili ülkemizde literatür çalışmaları epey azdır. Pandemi süreciyle birlikte bu hususla ilgili çalışmalar artmıştır. Artan belirsizlik, endişe ve gerilim sürecinin yeme davranışlarına tesirine dair çalışmaların sayısı artmıştır. Global salgın sürecinde artan olumsuz his durumun bireylerde baş etme usulü olarak duygusal yeme davranışına yol açmıştır. Bayanlarda depresyon, gerilim ve anksiyete sebebiyle duygusal yeme davranışı daha fazla olduğu bulgulanmıştır ( Özkan , Sevin, ve Avcı, 2021). Öbür bir çalışma da ise yeme davranışı ile bağlantılı cinsiyet farklılığı bulunmamıştır (Köroğlu, Şerif, ve Taştan, 2021).
Sarsıntı üzere doğal afet daha sonrası yeme davranışının gerilim geliştiren bireylerde arttığı bulgulanmıştır (Kuijer ve Boyce, 2012). Duygusal yeme ve gerilim üzere his durumlarının yeme davranışına sebep olduğu kararı diğer çalışmalara da ulaşılmıştır(Özer ve Okat, 2021).
Covid sürecinde yetişkinlerden çok öteki tesir potansiyali olan çocuklarla yapılan araştırmalar da mevcuttur. İlköğretim çağındaki çocuklarda yapılan bir araştırmada pandemi sürecinden çocukların yeme davranışları ve depresyonlarının etkilendiği bulunmuştur (Köroğlu vd., 2021)
Pandemi sürecinde yapılan bir öbür araştırma bulgusunda kısıtlayıcı beslenme davranışı azalmış, dürtüsel ve duygusal yeme tavırları artış gösterdiği görülmüştür. 18-20 yaş ortası daha denetimsiz yeme davranışı görülürken, 35 yaş üstünde depresyon ve gerilime bağlı yeme davranışı tespit edilmiştir (Şimsek ve Şen, 2020.)
Pandemi sürecindeki izolasyon ve yasak süreçlerinin yeme davranışı üstündeki tesiri incelenmeye kıymettir. Kobal vd. (2012) tarafınca badirenin duygusal yemenin farklı bir alt kısmı olduğu ve yeme davranışını tetiklediği Tabir edilmiştir.
Antrenman Davranışları
Kısıtlama boyunca insanlarda zarurî davranış değişiklikleri olmuştur. Hareketsizlik ve kısıtlı alan fizikî sıkıntılara yol açabileceği üzere yeme bozukluklarının yahut kilo alımının risk faktörü olabilir. Avustralya’da yapılan 5.469 kişilik yemek bozukluğu geçmişi olan şahıslarla yapılan araştırma kararı artan antrenman, kısıtlayıcı ve tıkınırcasına yeme davranışları tespit edilmiştir. Genel nüfusta ise tespit edilen sonuç; kısıtlama ve tıkınma tipi yeme davranışı artmış olup, idmanın eskiye göre azaldığı tespit edilmiştir (Phillipou , Meyer, ve Neill, 2020). Başka bir araştırma da ise covid sürecinde artan dert ile belirsizliğe tahammülsüzlük düzeyleri arttıkça yeme patolojisi ve yinelayan idman davranışları bağlantısı yüksek bulunmuştur (Scharmer vd., 2020).
İdman yapmak insanların daha sağlıklı olmasını sağlamakta ve ömür kalitelerini arttırmaktadır. Bu sebeple antrenman yapmayan bireylerin fizikî sıhhatleri olumsuz etkilenmektedir. (Tunç, Zorba, ve Çingöz, 2020). Meskende kilitli olma müddetleri uzayan bireylerin fizikî aktiviteleri azalmıştır (Macit, 2020). Konutta uygulanabilecek fizikî aktivitelerin arttırılmasına yönelik birtakım teklifler sunulmuştur (Chen, Mao, Nassi, Harmer, ve Ainsworth, 2020).
Sarsıntı üzere doğal afet daha sonrası yeme davranışının gerilim geliştiren bireylerde arttığı bulgulanmıştır (Kuijer ve Boyce, 2012). Duygusal yeme ve gerilim üzere his durumlarının yeme davranışına sebep olduğu kararı diğer çalışmalara da ulaşılmıştır(Özer ve Okat, 2021).
Covid sürecinde yetişkinlerden çok öteki tesir potansiyali olan çocuklarla yapılan araştırmalar da mevcuttur. İlköğretim çağındaki çocuklarda yapılan bir araştırmada pandemi sürecinden çocukların yeme davranışları ve depresyonlarının etkilendiği bulunmuştur (Köroğlu vd., 2021)
Pandemi sürecinde yapılan bir öbür araştırma bulgusunda kısıtlayıcı beslenme davranışı azalmış, dürtüsel ve duygusal yeme tavırları artış gösterdiği görülmüştür. 18-20 yaş ortası daha denetimsiz yeme davranışı görülürken, 35 yaş üstünde depresyon ve gerilime bağlı yeme davranışı tespit edilmiştir (Şimsek ve Şen, 2020.)
Pandemi sürecindeki izolasyon ve yasak süreçlerinin yeme davranışı üstündeki tesiri incelenmeye kıymettir. Kobal vd. (2012) tarafınca badirenin duygusal yemenin farklı bir alt kısmı olduğu ve yeme davranışını tetiklediği Tabir edilmiştir.
Antrenman Davranışları
Kısıtlama boyunca insanlarda zarurî davranış değişiklikleri olmuştur. Hareketsizlik ve kısıtlı alan fizikî sıkıntılara yol açabileceği üzere yeme bozukluklarının yahut kilo alımının risk faktörü olabilir. Avustralya’da yapılan 5.469 kişilik yemek bozukluğu geçmişi olan şahıslarla yapılan araştırma kararı artan antrenman, kısıtlayıcı ve tıkınırcasına yeme davranışları tespit edilmiştir. Genel nüfusta ise tespit edilen sonuç; kısıtlama ve tıkınma tipi yeme davranışı artmış olup, idmanın eskiye göre azaldığı tespit edilmiştir (Phillipou , Meyer, ve Neill, 2020). Başka bir araştırma da ise covid sürecinde artan dert ile belirsizliğe tahammülsüzlük düzeyleri arttıkça yeme patolojisi ve yinelayan idman davranışları bağlantısı yüksek bulunmuştur (Scharmer vd., 2020).
İdman yapmak insanların daha sağlıklı olmasını sağlamakta ve ömür kalitelerini arttırmaktadır. Bu sebeple antrenman yapmayan bireylerin fizikî sıhhatleri olumsuz etkilenmektedir. (Tunç, Zorba, ve Çingöz, 2020). Meskende kilitli olma müddetleri uzayan bireylerin fizikî aktiviteleri azalmıştır (Macit, 2020). Konutta uygulanabilecek fizikî aktivitelerin arttırılmasına yönelik birtakım teklifler sunulmuştur (Chen, Mao, Nassi, Harmer, ve Ainsworth, 2020).