Çocuk istismarı (kötüye kullanması) ve dikkatsizliği; anne, baba ya da bakıcı üzere bir erişkin tarafınca çocuğa yöneltilen toplumsal kurallar ve profesyonel bireylerce uygunsuz ya da hasar verici olarak nitelendirilen, çocuğun gelişmenini engelleyen ya da kısıtlayan aksiyon ya da eylemsizliklerin tümüdür. İstismar ve ihmal, çocukta oluşabilecek fizikî ve ruhsal ziyanların yanı sıra, erişkinlik devrinde de kimi olumsuz sonuçlara niye olabilmektedir.
Duygusal istismar, çocuk ya da ergen bir bireye kendi vücudunu ve kişiliğini olumlu algılamasına mani olacak, hislerini rencide edecek biçimde davranılmasıdır. En sık yapılan istismar biçimidir. Bağırmak, aşağılamak, küçük görmek üzere davranışları içerir. Fizikî ve cinsel istismara uğrayan bireylerin sıklıkla duygusal istismar ve ihmale de maruz bırakıldığı bilinmektedir. Çocuğun gelişimi ve fonksiyonelliği açısından yıkıcı sonuçlara sebep olsa da, fizikî bir bulguya rastlanmadığı için duygusal istismarın farkına varmak zordur. İhmal, çocuğun temel muhtaçlıkları olan beslenme, barınma, korunma üzere durumlardan yoksun bırakılmasıdır. İstismar etkin, ihmal ise pasif bir biçimde yapılmaktadır.
Çocukluk çağı travmaları yetişkinlikte kendisini nasıl gösterir?
Bireylerin çocukluk senelerında ihmal ve istismar yaşantılarına maruz kalması, inançsız bağlanma geliştirmelerine niye olarak yetişkin yaşantılarındaki münasebetlerini etkileyebilmektedir. Çocukken aile içi şiddete maruz kalmak, yetişkinlik periyodunda kararlı ve muteber ilgiler kurmayı çoğunlukla güçleştirmektedir. Kendi travmalarını yaşayan anne babalar, bununla birlikte rahatlık ve muhafaza sağlamada duygusal olarak istikrarsız ve tutarsız olabilmektedir.
Kişi, bugünkü şartlarına yahut sıkıntılarına uygun olmayan ve çok yansılar veriyorsa; alakasız üzere görünen durumlar yahut olaylar tarafınca tetikleniyorsa, üzerine çalışılması gereken travmatik anılar olduğu düşünülebilir. Travma yaşayan bir hayli insan, kronik bir biçimde etraflarındaki beşerlerle uyumsuzdur.
bir epeyce çalışma, çocukluk çağı travmatik yaşantıları ile depresyon, anksiyete üzere duygudurum bozuklukları, unsur kullanım bozuklukları, yeme bozuklukları, kişilik bozuklukları içinde bağ olduğuna dair deliller göstermektedir.
Benlik hürmeti, özgüven, ruhsal dayanıklılık, his düzenleme hünerleri üzere yetişkin ömründe esirgeyici olacak bir epeyce özellik, çocukluk çağında yaşanan travmatik yaşantılardan olumsuz etkilenmektedir. Bebeklikte kendini inançta hissetmeyen çocuklar, büyüdükçe ruh hallerini ve duygusal reaksiyonlarını düzenlemede meseleler yaşamaktadır.
Duygusal istismar, çocuk ya da ergen bir bireye kendi vücudunu ve kişiliğini olumlu algılamasına mani olacak, hislerini rencide edecek biçimde davranılmasıdır. En sık yapılan istismar biçimidir. Bağırmak, aşağılamak, küçük görmek üzere davranışları içerir. Fizikî ve cinsel istismara uğrayan bireylerin sıklıkla duygusal istismar ve ihmale de maruz bırakıldığı bilinmektedir. Çocuğun gelişimi ve fonksiyonelliği açısından yıkıcı sonuçlara sebep olsa da, fizikî bir bulguya rastlanmadığı için duygusal istismarın farkına varmak zordur. İhmal, çocuğun temel muhtaçlıkları olan beslenme, barınma, korunma üzere durumlardan yoksun bırakılmasıdır. İstismar etkin, ihmal ise pasif bir biçimde yapılmaktadır.
Çocukluk çağı travmaları yetişkinlikte kendisini nasıl gösterir?
Bireylerin çocukluk senelerında ihmal ve istismar yaşantılarına maruz kalması, inançsız bağlanma geliştirmelerine niye olarak yetişkin yaşantılarındaki münasebetlerini etkileyebilmektedir. Çocukken aile içi şiddete maruz kalmak, yetişkinlik periyodunda kararlı ve muteber ilgiler kurmayı çoğunlukla güçleştirmektedir. Kendi travmalarını yaşayan anne babalar, bununla birlikte rahatlık ve muhafaza sağlamada duygusal olarak istikrarsız ve tutarsız olabilmektedir.
Kişi, bugünkü şartlarına yahut sıkıntılarına uygun olmayan ve çok yansılar veriyorsa; alakasız üzere görünen durumlar yahut olaylar tarafınca tetikleniyorsa, üzerine çalışılması gereken travmatik anılar olduğu düşünülebilir. Travma yaşayan bir hayli insan, kronik bir biçimde etraflarındaki beşerlerle uyumsuzdur.
bir epeyce çalışma, çocukluk çağı travmatik yaşantıları ile depresyon, anksiyete üzere duygudurum bozuklukları, unsur kullanım bozuklukları, yeme bozuklukları, kişilik bozuklukları içinde bağ olduğuna dair deliller göstermektedir.
Benlik hürmeti, özgüven, ruhsal dayanıklılık, his düzenleme hünerleri üzere yetişkin ömründe esirgeyici olacak bir epeyce özellik, çocukluk çağında yaşanan travmatik yaşantılardan olumsuz etkilenmektedir. Bebeklikte kendini inançta hissetmeyen çocuklar, büyüdükçe ruh hallerini ve duygusal reaksiyonlarını düzenlemede meseleler yaşamaktadır.