Sağlıklı Yetişkin (Sağlıklı Yetişkin Mod) olarak çağırdım tüm çocuk yanlarımı 5 çayına. Beni kırmayıp geldiler sağ olsunlar. Oturduk masaya tek tek hallerini hatırlarını sordum. E nede olsa yetişkin olmanın verdiği bir sorumluluk var sonuçta.
Masaya oturmakta zorlanan Dürtüsel yanım ( Dürtüsel Çocuk Modu) şımarık bir çocuk edasıyla çabucak başladı konuşmaya. “ Konuşacak ne var ki? Hiç sevmiyorum bu biçimde sohbetleri. Beni zorla burada tutuyorsunuz gel dediniz geldim işte ” dedi. Dürtüsel yanımın sesini kesercesine bir ses yükseldi Öfkeli Çocuk yanımdan (Öfkeli Çocuk Modu): “ Bunun üzere şımarık, bencil insanlardan nefret ediyorum. Her biri beni mecnun ediyorlar. daha sonra da öfkelendim diye kabak yeniden benim başıma patlıyor.” diye homurdandı.
İncinmiş Çocuk yanım ise (İncinmiş/Yaralı Çocuk Modu) masadaki sohbetten habersiz üzere kendi niyetlerinin ortasında geziniyordu. Aşikâr ki canını sıkan, onu üzen bir şeyler hayatıştı bir daha. Onun daima üzgün ve melankolik olması Öfkelinin öfkesini daha da arttırıyordu. Öfkeli hiç haz etmezdi bu biçimde his sömürüsü yapanlardan, hatta nefret bile ederdi. Ona bakılırsa üzülmek zavallıların işiydi. Kendisi kuvvetliydü, hüznünü hiç muhakkak etmez hatta karşısındakini öfke yağmuruna tutardı. Ben üzüleceğime o düşünsün sıkıntısı.
Fakat ben biliyordum (Sağlıklı Mod). Öfkeli ne kadar İncinmişe kızsa da o da en az onun kadar üzgündü. O ortasında biriken üzüntüyü nasıl yanardağ patladığında etrafa saçıyorsa Öfkeli de öfke saçıyordu. Tahminen onu bu durum az da olsa rahatlatıyordu lakin o da keyifli değildi ki.
Dürtüsel yanımsa masada ne var ise yemekle meşguldü. Dedi ya bu sohbetler bana nazaran değil diye. O kendi ruhsal âleminde kendi duygusal açlığını doyurmaya niyet etmişti. Zira o hislere karşı daima kör ve sağır olmayı tercih etmişti. Onun kederi sadece düşünmeden hareket edip acısını hissetmeyecek derecede kendisini uyuşturacak bir şey bulmaktı. Ben sağlıklı olarak biliyorum ki o acısından sadece kaçarak kurtulanlardandı.
Ne vakit İncinmiş, Öfkeli ve Dürtüsel bir ortaya gelip İncinmişin hissine ortak olup da üzülseler; üzüntüyü bir kenarda bırakıp Öfkeliyle Dürtüsel çabucak güç birliği yaparlardı. Güya kardeşlerini muhafazaya çalışan bir abi edasıyla Öfkeli hiddetlenir, Dürtüsel’ in düşüncesizliğiyle birleşir ikisi ortalığı ateşe verirlerdi.
her neyse içimiz epeyce sıkılmaya başlayınca epey şükür ki Memnun Çocuk yanım ( Keyifli Çocuk Modu) çabucak kelama atladı. “Bırakın hüznü, öfkeyi. Hayat epeyce hoş gelin dans edip eğlenelim ”dedi.
Keyifli da olmasa bu kasvetli ortamda yüzümü güldürecek hiç bir şey olmayacaktı diye içimden geçirirken bir de baktım ki onun memnunluğunu ve sevincini paylaşacak hiç çocuk yanım yoktu. Memnunun kelamları İncinmişi daha da üzdü. Onun kadar memnun olamayacağını düşündü. Karamsarlığı katbekat artarken Mutluyu epeyce kıskandığı yüzünden okunuyordu.
Öfkeli ise, Memnunun sevinci karşısında kendi elinden memnunluğunu çalanlara daha da öfkelenirken Memnuna haset dolu bir bakış fırlattı. Dürtüsel ise Memnunun karşısında, kendi memnunluk açlığını hissetmiş olmalı ki masada ne var ne yok tıkınırcasına yemekle meşguldü. esasen daima o denli yapmaz mıydı? Ne vakit canı bir şeye sıkılsa çabucak bedensel zevk peşine düşmez miydi? bir daha o denli yaptı.
Memnunsa tüm bu gördükleri karşısında hayrete düşmüştü. Kimseye bir şey yapmamıştı, sadece dans edelim demişti. Ne kötülük olabilirdi ki bunda? Derken işler daha da karışmadan Sağlıklı Yetişkin olarak duruma müdahale etmek zorunda kaldım. Yaşadıkları hisleri onlar anlattılar, ben dinledim. Her bir his karşılanmamış muhtaçlıklarının tezahürüydü. Duygusal Gereksinimleri karşılanmadığında; İncinmiş, hüzün girdabına giriyor, Öfkeli öfkeden meczuba dönüyor, Dürtüsel ise düşünmeden hareket edip başına daima iş açıyordu. Evet, sorunun tahlilini bulmuştum: Hislerini ve isteklerini uygun lisanda paylaşmaları gerekiyordu. Bunun için alternatif fikirlere ve davranışlar geliştirebilmesi için onlara yardımcı oldum. Birinci defa anlaşıldıklarını hisseden bu çocukların ortasındaki memnunluk arttı. Artık masada 4 keyifli Çocuk vardı. Ve sevinç ortasında oyun oynamaya hazırlanıyorlardı.
Masaya oturmakta zorlanan Dürtüsel yanım ( Dürtüsel Çocuk Modu) şımarık bir çocuk edasıyla çabucak başladı konuşmaya. “ Konuşacak ne var ki? Hiç sevmiyorum bu biçimde sohbetleri. Beni zorla burada tutuyorsunuz gel dediniz geldim işte ” dedi. Dürtüsel yanımın sesini kesercesine bir ses yükseldi Öfkeli Çocuk yanımdan (Öfkeli Çocuk Modu): “ Bunun üzere şımarık, bencil insanlardan nefret ediyorum. Her biri beni mecnun ediyorlar. daha sonra da öfkelendim diye kabak yeniden benim başıma patlıyor.” diye homurdandı.
İncinmiş Çocuk yanım ise (İncinmiş/Yaralı Çocuk Modu) masadaki sohbetten habersiz üzere kendi niyetlerinin ortasında geziniyordu. Aşikâr ki canını sıkan, onu üzen bir şeyler hayatıştı bir daha. Onun daima üzgün ve melankolik olması Öfkelinin öfkesini daha da arttırıyordu. Öfkeli hiç haz etmezdi bu biçimde his sömürüsü yapanlardan, hatta nefret bile ederdi. Ona bakılırsa üzülmek zavallıların işiydi. Kendisi kuvvetliydü, hüznünü hiç muhakkak etmez hatta karşısındakini öfke yağmuruna tutardı. Ben üzüleceğime o düşünsün sıkıntısı.
Fakat ben biliyordum (Sağlıklı Mod). Öfkeli ne kadar İncinmişe kızsa da o da en az onun kadar üzgündü. O ortasında biriken üzüntüyü nasıl yanardağ patladığında etrafa saçıyorsa Öfkeli de öfke saçıyordu. Tahminen onu bu durum az da olsa rahatlatıyordu lakin o da keyifli değildi ki.
Dürtüsel yanımsa masada ne var ise yemekle meşguldü. Dedi ya bu sohbetler bana nazaran değil diye. O kendi ruhsal âleminde kendi duygusal açlığını doyurmaya niyet etmişti. Zira o hislere karşı daima kör ve sağır olmayı tercih etmişti. Onun kederi sadece düşünmeden hareket edip acısını hissetmeyecek derecede kendisini uyuşturacak bir şey bulmaktı. Ben sağlıklı olarak biliyorum ki o acısından sadece kaçarak kurtulanlardandı.
Ne vakit İncinmiş, Öfkeli ve Dürtüsel bir ortaya gelip İncinmişin hissine ortak olup da üzülseler; üzüntüyü bir kenarda bırakıp Öfkeliyle Dürtüsel çabucak güç birliği yaparlardı. Güya kardeşlerini muhafazaya çalışan bir abi edasıyla Öfkeli hiddetlenir, Dürtüsel’ in düşüncesizliğiyle birleşir ikisi ortalığı ateşe verirlerdi.
her neyse içimiz epeyce sıkılmaya başlayınca epey şükür ki Memnun Çocuk yanım ( Keyifli Çocuk Modu) çabucak kelama atladı. “Bırakın hüznü, öfkeyi. Hayat epeyce hoş gelin dans edip eğlenelim ”dedi.
Keyifli da olmasa bu kasvetli ortamda yüzümü güldürecek hiç bir şey olmayacaktı diye içimden geçirirken bir de baktım ki onun memnunluğunu ve sevincini paylaşacak hiç çocuk yanım yoktu. Memnunun kelamları İncinmişi daha da üzdü. Onun kadar memnun olamayacağını düşündü. Karamsarlığı katbekat artarken Mutluyu epeyce kıskandığı yüzünden okunuyordu.
Öfkeli ise, Memnunun sevinci karşısında kendi elinden memnunluğunu çalanlara daha da öfkelenirken Memnuna haset dolu bir bakış fırlattı. Dürtüsel ise Memnunun karşısında, kendi memnunluk açlığını hissetmiş olmalı ki masada ne var ne yok tıkınırcasına yemekle meşguldü. esasen daima o denli yapmaz mıydı? Ne vakit canı bir şeye sıkılsa çabucak bedensel zevk peşine düşmez miydi? bir daha o denli yaptı.
Memnunsa tüm bu gördükleri karşısında hayrete düşmüştü. Kimseye bir şey yapmamıştı, sadece dans edelim demişti. Ne kötülük olabilirdi ki bunda? Derken işler daha da karışmadan Sağlıklı Yetişkin olarak duruma müdahale etmek zorunda kaldım. Yaşadıkları hisleri onlar anlattılar, ben dinledim. Her bir his karşılanmamış muhtaçlıklarının tezahürüydü. Duygusal Gereksinimleri karşılanmadığında; İncinmiş, hüzün girdabına giriyor, Öfkeli öfkeden meczuba dönüyor, Dürtüsel ise düşünmeden hareket edip başına daima iş açıyordu. Evet, sorunun tahlilini bulmuştum: Hislerini ve isteklerini uygun lisanda paylaşmaları gerekiyordu. Bunun için alternatif fikirlere ve davranışlar geliştirebilmesi için onlara yardımcı oldum. Birinci defa anlaşıldıklarını hisseden bu çocukların ortasındaki memnunluk arttı. Artık masada 4 keyifli Çocuk vardı. Ve sevinç ortasında oyun oynamaya hazırlanıyorlardı.