Çocuk yetiştirmek, bilhassa birinci 7 yaşa kadar nitekim tahammül edilemez olabiliyor, ama 7 yaştan daha sonra da okul ve toplumsal ortamları gündeme geldiğinde bizi fazlaca daha farklı ve nasıl davranacağımızı şaşırtacak durumlar gündeme geliyor. olağan olarak çocuk sahibi olduktan daha sonra onlarla hakikat bağlantı kurabilmek için uzman takviyesi almak en hoş ve gerekli yollardan bir tanesi, lakin buna imkan yoksa, benden size küçük bir tüyo…
Tabii ki öncesinde de kıymetli ama bilhassa okul periyodunda, hele ki kardeş sahibi ve ya ikiz çocuklarda kıskançlığın daha az yaşanması konusunda da yardımcı olabilecek bir yoldan bahsedeceğim sizlere; şartsız olumlu kabul / sevgi… Nedir bu şartsız olumlu kabul / sevgi? özetlemek gerekirse açıklamaya çalışalım. Biz kabul edelim ya da etmeyelim ekseriyetle şuurlu olmayarak evlatlarımızı ve etrafımızdakileri makul şartlarla seçer ve onlara sevgimizi şartlarla veririz. örneğin haşarılık yapan çocuk yerine akıllı uslu olanı tercih ederiz yahut derslerinde bir üstünlük gösteren , hoş bir karne getirmiş olan evladımıza sarılır onu taltif ederiz, hatta bu yabancı çocuksa dahi kendi çocuğumuza örnek gösteririz. Biz farkında olmadan bu türlü karşımızdaki BİREYE “falanca üzere olursan seni severim” iletisini vermiş oluruz. Kimi lise ve orta okul çağı danışanlarımda bu ve gibisi durumları esefle gözlemleme fırsatı yakaladım maalesef. Annelerinin “bana epeyce düşkün” diye övündüğü çocuklar aslında ebeveynlerinin sevgisini kazanmak uğruna “çocuk” olmayı kaçırmış BİREYLER idi ve bir daha maalesef anneler bu hususta kusurlarını kabul etmiyordu… Artık haklı bir soru soracaksınız bana, pekala ne yapalım? Her yaptıklarını güzel görüp zirvemize mi çıkartalım diyeceksiniz. Haklısınız, işin en sıkıntı kısmı tamda burası işte. Şartsız olumlu kabul; durum her ne olursa olsun çocuğumuzu sevdiğimizi hissettirmek temeli üzerine konseyidir. Anlatması güç ve karmaşık olan bu hususu birkaç örnek ile biraz daha açmaya çalışıp yazımı noktalamak istiyorum.
Misalen; okuldan karnelerini veya imtihan sonuçlarını almış iki kardeş, heyecan ve sevinç ile meskene gelirler, karnesi eksiksiz olmayan BİREYİN ortasında yavaşça bir tedirginlik vardır, bu meskende karşılaştığı durumun da tesiriyle başarılı kardeşe nefret ,kıskançlık ve ebeveynin sevmediği hissine dönüşür. Lakin her iki BİREY de konuta geldiğinde veliler karnelere bakmaksızın onlara koca bir kucak ile sarılıp öpse , akabinde küçük birer ikramla taltif edip (aslında sarılmak ve onları fazlaca sevdiğini söylemek bile bir taltiftir) daha sonrasında en evvel başarısız BİREYİN karnesine bakıp olumlu bir yol izleyerek yapan tenkitlerde bulunsa (çalışmadığın biçimde bu başarıyı elde ettiysen çalıştığında hayli daha düzgünlerini başarabilirsin üzere kelamlar yumuşak bir ton ile söylenebilir örneğin) , başarılı BİREYİN de karnesini inceleyip “işte çalışmanın karşılığı” üzere bir cümle ile taltif edip iki kardeşi tekrar bağrına bassa… Evet, bu biçimde bir durumda kardeşe kıskançlık ve ebeveyne duyulan bilinmeyen kızgınlık ortadan kalkabilir… Bu yol haşarı / yaramaz dediğimiz çocuklarda da çeşitli biçimlerde uygulanabilir…
Şartsız olumlu kabulün uygulanmaması yalnızca olumsuz durumların ortaya çıkmasına niçiniyet vermez, kimi vakit gözle görülen sonuçlar olumlu üzere görünse de ondan sonrasında çocuklarda önemli sıkıntılar ortaya çıkartmaktadır. Sevgisini akademik muvaffakiyete endekslemiş bir ebeveyne sahip olan 13 yaşındaki danışanım, girdiği her imtihandan üstün muvaffakiyet almak zorunda hissediyor ve yaşının gereği olan hiç bir faaliyeti yerine getiremiyordu. O denli ki kendisinden 4 yaş büyük ağabeyi ile annem kimi daha epeyce seviyor arbedesi yapıyor ve daha fazla sevgiyi hak edebilmek için başını derslerinden kaldırmıyordu… Sonuç? Akademik başarısı eşsiz amma özgüven ve arkadaşlık bağları zayıf, annesine karşı bâtın bir öfke besleyen ve ortasında olduğu durumdan ötürü sağlıklı bir sevgi besleyemeyen bir birey…
Unutmamamız gereken yegane şey şu: onlar sizin geleceğiniz ve yer yüzüne bırakacağınız eserler, bu yapıtları inşa eden heykeltraş sizsiniz, onları ister kendine güvenen etrafına saygılı ve insanları seven yetişkinler haline getirin, isterseniz hayattan korkan yahut hayata öfkeli beşerler haline getirin, tercih sizin….
Tabii ki öncesinde de kıymetli ama bilhassa okul periyodunda, hele ki kardeş sahibi ve ya ikiz çocuklarda kıskançlığın daha az yaşanması konusunda da yardımcı olabilecek bir yoldan bahsedeceğim sizlere; şartsız olumlu kabul / sevgi… Nedir bu şartsız olumlu kabul / sevgi? özetlemek gerekirse açıklamaya çalışalım. Biz kabul edelim ya da etmeyelim ekseriyetle şuurlu olmayarak evlatlarımızı ve etrafımızdakileri makul şartlarla seçer ve onlara sevgimizi şartlarla veririz. örneğin haşarılık yapan çocuk yerine akıllı uslu olanı tercih ederiz yahut derslerinde bir üstünlük gösteren , hoş bir karne getirmiş olan evladımıza sarılır onu taltif ederiz, hatta bu yabancı çocuksa dahi kendi çocuğumuza örnek gösteririz. Biz farkında olmadan bu türlü karşımızdaki BİREYE “falanca üzere olursan seni severim” iletisini vermiş oluruz. Kimi lise ve orta okul çağı danışanlarımda bu ve gibisi durumları esefle gözlemleme fırsatı yakaladım maalesef. Annelerinin “bana epeyce düşkün” diye övündüğü çocuklar aslında ebeveynlerinin sevgisini kazanmak uğruna “çocuk” olmayı kaçırmış BİREYLER idi ve bir daha maalesef anneler bu hususta kusurlarını kabul etmiyordu… Artık haklı bir soru soracaksınız bana, pekala ne yapalım? Her yaptıklarını güzel görüp zirvemize mi çıkartalım diyeceksiniz. Haklısınız, işin en sıkıntı kısmı tamda burası işte. Şartsız olumlu kabul; durum her ne olursa olsun çocuğumuzu sevdiğimizi hissettirmek temeli üzerine konseyidir. Anlatması güç ve karmaşık olan bu hususu birkaç örnek ile biraz daha açmaya çalışıp yazımı noktalamak istiyorum.
Misalen; okuldan karnelerini veya imtihan sonuçlarını almış iki kardeş, heyecan ve sevinç ile meskene gelirler, karnesi eksiksiz olmayan BİREYİN ortasında yavaşça bir tedirginlik vardır, bu meskende karşılaştığı durumun da tesiriyle başarılı kardeşe nefret ,kıskançlık ve ebeveynin sevmediği hissine dönüşür. Lakin her iki BİREY de konuta geldiğinde veliler karnelere bakmaksızın onlara koca bir kucak ile sarılıp öpse , akabinde küçük birer ikramla taltif edip (aslında sarılmak ve onları fazlaca sevdiğini söylemek bile bir taltiftir) daha sonrasında en evvel başarısız BİREYİN karnesine bakıp olumlu bir yol izleyerek yapan tenkitlerde bulunsa (çalışmadığın biçimde bu başarıyı elde ettiysen çalıştığında hayli daha düzgünlerini başarabilirsin üzere kelamlar yumuşak bir ton ile söylenebilir örneğin) , başarılı BİREYİN de karnesini inceleyip “işte çalışmanın karşılığı” üzere bir cümle ile taltif edip iki kardeşi tekrar bağrına bassa… Evet, bu biçimde bir durumda kardeşe kıskançlık ve ebeveyne duyulan bilinmeyen kızgınlık ortadan kalkabilir… Bu yol haşarı / yaramaz dediğimiz çocuklarda da çeşitli biçimlerde uygulanabilir…
Şartsız olumlu kabulün uygulanmaması yalnızca olumsuz durumların ortaya çıkmasına niçiniyet vermez, kimi vakit gözle görülen sonuçlar olumlu üzere görünse de ondan sonrasında çocuklarda önemli sıkıntılar ortaya çıkartmaktadır. Sevgisini akademik muvaffakiyete endekslemiş bir ebeveyne sahip olan 13 yaşındaki danışanım, girdiği her imtihandan üstün muvaffakiyet almak zorunda hissediyor ve yaşının gereği olan hiç bir faaliyeti yerine getiremiyordu. O denli ki kendisinden 4 yaş büyük ağabeyi ile annem kimi daha epeyce seviyor arbedesi yapıyor ve daha fazla sevgiyi hak edebilmek için başını derslerinden kaldırmıyordu… Sonuç? Akademik başarısı eşsiz amma özgüven ve arkadaşlık bağları zayıf, annesine karşı bâtın bir öfke besleyen ve ortasında olduğu durumdan ötürü sağlıklı bir sevgi besleyemeyen bir birey…
Unutmamamız gereken yegane şey şu: onlar sizin geleceğiniz ve yer yüzüne bırakacağınız eserler, bu yapıtları inşa eden heykeltraş sizsiniz, onları ister kendine güvenen etrafına saygılı ve insanları seven yetişkinler haline getirin, isterseniz hayattan korkan yahut hayata öfkeli beşerler haline getirin, tercih sizin….