Gerilim ve korku insanın hayatı boyunca kendisine eşlik edecek duygulardandır. Bu hisler ve bunlara eşlik eden duygusal ve bilişsel süreçler ortaya çıktığı vakit hayatı kimi vakit katlanılmaz bulabiliriz. Gerilim ve korku, ortaya çıkardıkları bilişsel, fizikî, davranışsal ve duygusal reaksiyonlar niçiniyle sevilmezler. tıpkı vakitte aşikâr oranda seyreden gerilim ve dert insan hayatı için pek kıymetli kaynaklardandır.
tıpkı vakitte gerilim ve dert düzeyi bilhassa spesifik kimi durumlar ve olaylar kelam konusu olduğunda başa çıkılabilir, tolere edilebilir düzeylerden pek yükseklerde seyrediyorsa bu noktada bedensel, zihinsel ve duygusal güzelleşmeyi sağlamak ismine birtakım müdahalelerde bulunulması gerekmektedir. Bir tabibe başvurmak, gerekli tıbbi tetkikleri yaptırmak, bir psikiyatrist ile görüşmek, bir ruh sıhhati uzmanı ile psikoterapi yahut ruhsal dayanak ve danışmanlık sürecine başlamak bu müdahale yollarının başında gelmektedir.
Bu noktada profesyonel takviyeye ek olarak bizler de kendimize takviye sunabiliriz. Öz şefkatli farkındalık temelli uygulamalar ve meditasyonlar bu öz dayanak pratiklerinin başında gelmektedir. Burada tahminen öz şefkatin ne olduğu ve insanın öz şefkat aracılığıyla kendisine nasıl takviye olabileceğine derinlemesine bakmak fayda sağlayabilir.
Öz şefkat ekseriyetle insanın kendisine acıması ve kendini zavallı görmesi olarak algılanmaktadır. Tersine öz şefkat insanın kendisine tıpkı acı çeken bir yakınına takviye sunmasında olduğu üzere gerilimli, travmatik ve zorlayıcı hayat olayları deneyimlediği vakit kendi kendine dayanak sunmasına karşılık gelmektedir. Öz şefkat temelde insanın kendine yönelik sevgi ve şartsız olumlu kabul bağlamında yaklaşmasıdır.
İnsanın kendisine öz şefkatli bir biçimde yaklaşmasının ehemmiyeti tüm hislerin yaşama dahil olduğunun kabul edilmesinden gelmektedir. Zorlayıcı olan ve olmayan tüm hislerin kabul edilmesi, tüm hislere kalbin açılması değerlidir. “Şu anda tam olarak neye gereksinimim var?” sorusu en temelde öz şefkatin özüne işaret etmektedir. En epey gereksinim duyduğumuz anlarda kendimizin dostu olabilmemiz öz şefkatli farkındalığın temel emeline işaret etmektedir.
Öz şefkat yardımıyla, şahsi olarak eksikliklerimizi ve gereksinimlerimizi fark ettiğimiz vakit kendimize yönelik sert ve eleştirel bir tavırla yaklaşmaktan çok daha destekleyici ve umut verici bir biçimde yaklaşmanın değerini anlamaya başlarız. Öz şefkati daha düzgün anlayabilmek için de yaşama ait değerlendirmelerimizi gözden geçirmemiz gerekmektedir.
Çoğunlukla hayatın düz bir ilerleme çizgisinden ibaret olduğunu düşünürüz. Ömür olaylarını değerlendirirken tüm insanların gelişmekte oldukları gerçeğini unuturuz. Bu noktada unutmamamız gereken birtakım şeyleri öz şefkatli bir biçimde kendimize yaklaşarak ve dünyayı, tecrübelerimizi ve başka insanları bu çerçevede kıymetlendirerek hatırlayabiliriz.
Öncelikle hayat düze bir ilerleme-gerileme çizgisinden ibaret olmayan kimi bazı düz birtakım bazı engebeli ve türlü hallerde gelişen bir tecrübe sürecidir. Herkes vakit zaman kusurlar yapabilir ve başarısızlık olarak bedellendirilen tecrübeleri olabilir. birebir vakitte ömür birlikteinde çeşitli ihtimalleri ve potansiyelleri de getirerek bizlere yeni kapılar açabilir.
her insanın hayatı boyunca deneyimlediği ve deneyimleyeceği acılar ve zorluklar birbirinden farklılık gösterebilir. Bu farklılık, herkesin vakit zaman muhakkak durum yahut olaylara bağlı olarak acı ve zorlukları deneyimlemediği yani acı ve zorlanma konusunda bir ortak insanlık tecrübesinin var olmadığı manasına gelmemektedir. Öz şefkatin yaslandığı üç temel sacayaklarından birisi olan insanlığın ortak tecrübeleri bu manada değer kazanmaktadır.
Kuvvetli bir ömür olayı deneyimlendiği, zorlayıcı bir hissin bize eşlik ettiği vakit ortak insanlık tecrübesinin yanı sıra farkındalık sahibi olarak bu zorluğu kabul etmek ve öz nezaketli bir biçimde kendimize yaklaşarak bu süreçte kendimize dayanak olabilmemiz mümkün olur. Farkındalık sahibi olmak ile öz nezaketli yaklaşım da bu noktada öz şefkatin yaslandığı öteki sacayaklarıdır.
Öz şefkat bize eksiksiz olmamız gerektiğini dayatan toplumsal ön kabullerden arınmış ve daha uygun olmanın ötesinde bir kendini kabulün ve kendine şefkat göstermenin olasılıklar içinde olduğu inancını besleyen bir bakış açısının mümkün olduğunu anlatmaktadır. Bu süreçte bilhassa bizi zorlayan ömür olayları ve hisler belirdiyse kendimize yönelik yaklaşımımızda bu zorluğun tesir derecesini ve bizde sebep olduğu duygusal değişimleri fark edip kabullenen bir hal takınmamız daha sağlıklı bir yol olacaktır.
Deneyimlediğimiz aksiliklerin, başarısızlıkların, yanlışların ve zorlukların karşısında misal tecrübeleri olan bir yakınımıza olan yaklaşımımızda olduğu üzere nezaketle ve şefkatle kendimize yaklaşmaya çabalamamız öz şefkatli farkındalığı tesis etmek noktasında bize dayanak olan bir yaklaşım olacaktır. Hakikaten bu yalnızca kendimiz için değil öbür beşerler için de yararlı bir adım olacaktır. Çünkü kendimize şefkatli bir biçimde yaklaşabildiğimiz oranda başka beşerlerle olan ilgilerimizde daha ilgili, uzlaşmacı, şefkatli ve destekleyici olabiliriz.
tıpkı vakitte gerilim ve dert düzeyi bilhassa spesifik kimi durumlar ve olaylar kelam konusu olduğunda başa çıkılabilir, tolere edilebilir düzeylerden pek yükseklerde seyrediyorsa bu noktada bedensel, zihinsel ve duygusal güzelleşmeyi sağlamak ismine birtakım müdahalelerde bulunulması gerekmektedir. Bir tabibe başvurmak, gerekli tıbbi tetkikleri yaptırmak, bir psikiyatrist ile görüşmek, bir ruh sıhhati uzmanı ile psikoterapi yahut ruhsal dayanak ve danışmanlık sürecine başlamak bu müdahale yollarının başında gelmektedir.
Bu noktada profesyonel takviyeye ek olarak bizler de kendimize takviye sunabiliriz. Öz şefkatli farkındalık temelli uygulamalar ve meditasyonlar bu öz dayanak pratiklerinin başında gelmektedir. Burada tahminen öz şefkatin ne olduğu ve insanın öz şefkat aracılığıyla kendisine nasıl takviye olabileceğine derinlemesine bakmak fayda sağlayabilir.
Öz şefkat ekseriyetle insanın kendisine acıması ve kendini zavallı görmesi olarak algılanmaktadır. Tersine öz şefkat insanın kendisine tıpkı acı çeken bir yakınına takviye sunmasında olduğu üzere gerilimli, travmatik ve zorlayıcı hayat olayları deneyimlediği vakit kendi kendine dayanak sunmasına karşılık gelmektedir. Öz şefkat temelde insanın kendine yönelik sevgi ve şartsız olumlu kabul bağlamında yaklaşmasıdır.
İnsanın kendisine öz şefkatli bir biçimde yaklaşmasının ehemmiyeti tüm hislerin yaşama dahil olduğunun kabul edilmesinden gelmektedir. Zorlayıcı olan ve olmayan tüm hislerin kabul edilmesi, tüm hislere kalbin açılması değerlidir. “Şu anda tam olarak neye gereksinimim var?” sorusu en temelde öz şefkatin özüne işaret etmektedir. En epey gereksinim duyduğumuz anlarda kendimizin dostu olabilmemiz öz şefkatli farkındalığın temel emeline işaret etmektedir.
Öz şefkat yardımıyla, şahsi olarak eksikliklerimizi ve gereksinimlerimizi fark ettiğimiz vakit kendimize yönelik sert ve eleştirel bir tavırla yaklaşmaktan çok daha destekleyici ve umut verici bir biçimde yaklaşmanın değerini anlamaya başlarız. Öz şefkati daha düzgün anlayabilmek için de yaşama ait değerlendirmelerimizi gözden geçirmemiz gerekmektedir.
Çoğunlukla hayatın düz bir ilerleme çizgisinden ibaret olduğunu düşünürüz. Ömür olaylarını değerlendirirken tüm insanların gelişmekte oldukları gerçeğini unuturuz. Bu noktada unutmamamız gereken birtakım şeyleri öz şefkatli bir biçimde kendimize yaklaşarak ve dünyayı, tecrübelerimizi ve başka insanları bu çerçevede kıymetlendirerek hatırlayabiliriz.
Öncelikle hayat düze bir ilerleme-gerileme çizgisinden ibaret olmayan kimi bazı düz birtakım bazı engebeli ve türlü hallerde gelişen bir tecrübe sürecidir. Herkes vakit zaman kusurlar yapabilir ve başarısızlık olarak bedellendirilen tecrübeleri olabilir. birebir vakitte ömür birlikteinde çeşitli ihtimalleri ve potansiyelleri de getirerek bizlere yeni kapılar açabilir.
her insanın hayatı boyunca deneyimlediği ve deneyimleyeceği acılar ve zorluklar birbirinden farklılık gösterebilir. Bu farklılık, herkesin vakit zaman muhakkak durum yahut olaylara bağlı olarak acı ve zorlukları deneyimlemediği yani acı ve zorlanma konusunda bir ortak insanlık tecrübesinin var olmadığı manasına gelmemektedir. Öz şefkatin yaslandığı üç temel sacayaklarından birisi olan insanlığın ortak tecrübeleri bu manada değer kazanmaktadır.
Kuvvetli bir ömür olayı deneyimlendiği, zorlayıcı bir hissin bize eşlik ettiği vakit ortak insanlık tecrübesinin yanı sıra farkındalık sahibi olarak bu zorluğu kabul etmek ve öz nezaketli bir biçimde kendimize yaklaşarak bu süreçte kendimize dayanak olabilmemiz mümkün olur. Farkındalık sahibi olmak ile öz nezaketli yaklaşım da bu noktada öz şefkatin yaslandığı öteki sacayaklarıdır.
Öz şefkat bize eksiksiz olmamız gerektiğini dayatan toplumsal ön kabullerden arınmış ve daha uygun olmanın ötesinde bir kendini kabulün ve kendine şefkat göstermenin olasılıklar içinde olduğu inancını besleyen bir bakış açısının mümkün olduğunu anlatmaktadır. Bu süreçte bilhassa bizi zorlayan ömür olayları ve hisler belirdiyse kendimize yönelik yaklaşımımızda bu zorluğun tesir derecesini ve bizde sebep olduğu duygusal değişimleri fark edip kabullenen bir hal takınmamız daha sağlıklı bir yol olacaktır.
Deneyimlediğimiz aksiliklerin, başarısızlıkların, yanlışların ve zorlukların karşısında misal tecrübeleri olan bir yakınımıza olan yaklaşımımızda olduğu üzere nezaketle ve şefkatle kendimize yaklaşmaya çabalamamız öz şefkatli farkındalığı tesis etmek noktasında bize dayanak olan bir yaklaşım olacaktır. Hakikaten bu yalnızca kendimiz için değil öbür beşerler için de yararlı bir adım olacaktır. Çünkü kendimize şefkatli bir biçimde yaklaşabildiğimiz oranda başka beşerlerle olan ilgilerimizde daha ilgili, uzlaşmacı, şefkatli ve destekleyici olabiliriz.