Münasebetlerde paylaşılan hislerin tümü(olumlu- olumsuz) aslında şahısların bebeklik ve çocukluk devrinde bakım vereni ile kurduğu bağlantıdan anlamlandırmaları yanında getirerek oluşturulur. Bebeklik ve çocukluk devrinde bakım veren kişi ile kurulan bağ bebeğin his yaşama kapasitesinin(duyguyu alma ve duyguyu verme) hudutlarını belirler. Bağdaki şahısların bu geçmiş tecrübeleriyle bir ortaya gelir ve hisleri kendi bildikleri tekniklerle yaşamaya çalışırlar. Sevme sevilme kapasitesi, öfkenin yıkıcılık düzeyi, şefkat şuuru bunların hepsi alakanın duygusal doyumuna hizmet eder. Ve bu hislerdeki hudutlar alakanın tanışma basamağından bir daha sonraki evrede yavaş yavaş ortaya çıkmaya başlar. Bu durum iki biçimde sonuç alabilir. Şahıslar birebir hallerde ya da daha yakın öz geçmiş his şuuruna sahipse ortak anlamlandırma yanlışsız halde yaşanır ve münasebetin duygusal doyumu olması gerektiği noktada ya da yakınlarında seyreder. Başka sonuç ise birbiriyle ortak noktası olmayan yaşantı sistemleri niçiniyle histe ortak anlamlandırma yapılamaz. Aslında bu durumun tespitinin yapılması pek zordur. Bireyler yaşadıkları ilgi içerisinde akışkan bir hissin olmadığını fark eder ama bunun sebebini tespit etmekte zorlanırlar. Bu durumu tespit hedefiyle örnek verilecek olursa;
Sevme biçimi; iletişimsel sevme ya da davranışsal sevme formunda keskin sonlara sahip şahısların beraberliğinde partnerler içinde sevgi paylaşımın hayli farklı noktalarda olması niçini ile bağ kurma konusunda meseleler ortaya çıkar. Sözel açıdan sevgisini tabir eden partner kendisini bağdaki daha fazlaca seven kişinin kendisi olduğunu savunabilir. Sevgisini gösteren değil daima ifşa eden olarak tanımlayabilir ya da partnerinin kendisini bu türlü tanımladığını düşünebilir. Davranışsal yollarla sevgisini belirten partner ise hayli dolaylı yollardan sevgisini tabir etmesi niçini ile ‘duygusuz’ üzere görünebilir, eleştirebilir. Bu sevme biçiminde hudut noktalarda olan partnerler özeleştiri yapamayabilir ve eleştiriyi de kabul etmezler. Sevginin dolaylı yollarla belirtmenin daha değerli olduğunu düşünürler ve karşısındakinin sözel gereksinimini görmezden gelirler.
Örneğimizden yola çıkacak olursak bu sorunsal genel olarak münasebetlerin bağlantıyla ilgili bir sorunu olarak tanımlansa da aslında hislerden ne anladığımız, hissin altını nasıl doldurduğumuz , bu hisle ilgili evvelki yaşantılarımız, duyguyu yaşama sırasındaki birincil ya da ikincil hissin ne olduğu kıymetlidir. Sorun tespit edildikten daha sonra ‘iletişim’ den bir tahlil olarak bahsedebiliriz.
Partnerlerin ferdi hisler şeması çıkarılarak hissin manalandırılması yapılmalı ve daha sonrasında partnerlerin ilişkisel his temasına yerleştirilen manalar içindeki orta yollar bulunmalıdır. Davranışsal kalıpların değişmesine yönelik verilecek ödevlerle bağlantının ‘ortak manalandırılması ‘ yapılmalıdır.
Demek ki hissin hissedeni ve hissin hissedileni içinde uçurum varsa bildirimiz hakikat biçimde gitmiyor. Bu niçinle durup hislerimizin ‘meta duygusunu’ anlamamız gerekir ve bağda olduğumuz şahısla bunu en şeffaf biçimiyle paylaşmamız gerekmektedir. Artık kendi his haritamızı yapmanın ve kendimize /ilişkimize bir armağan vermenin vakti gelmiş midir?
Sevme biçimi; iletişimsel sevme ya da davranışsal sevme formunda keskin sonlara sahip şahısların beraberliğinde partnerler içinde sevgi paylaşımın hayli farklı noktalarda olması niçini ile bağ kurma konusunda meseleler ortaya çıkar. Sözel açıdan sevgisini tabir eden partner kendisini bağdaki daha fazlaca seven kişinin kendisi olduğunu savunabilir. Sevgisini gösteren değil daima ifşa eden olarak tanımlayabilir ya da partnerinin kendisini bu türlü tanımladığını düşünebilir. Davranışsal yollarla sevgisini belirten partner ise hayli dolaylı yollardan sevgisini tabir etmesi niçini ile ‘duygusuz’ üzere görünebilir, eleştirebilir. Bu sevme biçiminde hudut noktalarda olan partnerler özeleştiri yapamayabilir ve eleştiriyi de kabul etmezler. Sevginin dolaylı yollarla belirtmenin daha değerli olduğunu düşünürler ve karşısındakinin sözel gereksinimini görmezden gelirler.
Örneğimizden yola çıkacak olursak bu sorunsal genel olarak münasebetlerin bağlantıyla ilgili bir sorunu olarak tanımlansa da aslında hislerden ne anladığımız, hissin altını nasıl doldurduğumuz , bu hisle ilgili evvelki yaşantılarımız, duyguyu yaşama sırasındaki birincil ya da ikincil hissin ne olduğu kıymetlidir. Sorun tespit edildikten daha sonra ‘iletişim’ den bir tahlil olarak bahsedebiliriz.
Partnerlerin ferdi hisler şeması çıkarılarak hissin manalandırılması yapılmalı ve daha sonrasında partnerlerin ilişkisel his temasına yerleştirilen manalar içindeki orta yollar bulunmalıdır. Davranışsal kalıpların değişmesine yönelik verilecek ödevlerle bağlantının ‘ortak manalandırılması ‘ yapılmalıdır.
Demek ki hissin hissedeni ve hissin hissedileni içinde uçurum varsa bildirimiz hakikat biçimde gitmiyor. Bu niçinle durup hislerimizin ‘meta duygusunu’ anlamamız gerekir ve bağda olduğumuz şahısla bunu en şeffaf biçimiyle paylaşmamız gerekmektedir. Artık kendi his haritamızı yapmanın ve kendimize /ilişkimize bir armağan vermenin vakti gelmiş midir?