Bize öğretilen ya da kendi kendimizi koşullandığımız dünyamız ve şahsi hudutlarımız… Genelde potansiyelimizi küçümsemeye, mağduriyetimizi ön plana çıkarmaya yönelik hareket ederiz. Zira yaşadığımız dünya bize ne kadar özel ve kıymetli olduğumuzdan hayli ne kadar kolay ve başarısız olduğumuzu lisana getirmiştir. Bizi biricik yapan özelliklerimizi bahsetme gereği görmeden eleştirenler olmuştur. Biz de bunları kendimize rehber edinip her geçen gün daha da daha da küçük hudutlar çizeriz. Dünyayı, etrafımızdaki takviyeleri ve kendi içimizdeki potansiyeli goremez hale geliriz. Bunun kararında ortasında boğulduğumuz, çıkmazda hissettiğimiz bir dünya oluşuverir.
Ben yapamam, o bana nazaran değil, daha evvel hiç denemedim ki üzere cümleler kurduğumuz anları hatırlayalım. Bu sesler daima dışardan duyduğumuz tenkitler ya da aksini yani “yapabilirsin”,”sen başarırsın” üzere onayları, dayanakları hiç duymadığımız için içselleştirdiğimiz seslerdir. vakit içinde kendimize aitmiş, kendimizi tanımlıyormuş üzere gelir ve vakit içinde bizi sahiden tanımlamaya başlarlar.Buna bir nevi kendini gerçekleştiren kehanet denilebilir.Bir şeye inanmak, onu gerçek kabul etmek o şeyi vakit içinde yanlışsız yapar. Biz de kendimizi ne kadar kısıtlı, maharetsiz, kıymetsiz görürsek vakit içinde buna dönüşürüz.Ve farkında olmadan etrafımızdakilere de bu gerçeği fark ettiririz. Ve ne yazık ki bir daha bize kıymetsiz,yetersiz olduğumuzu düşündüren beşerlerle etrafımızı donatırız. Bunu bir yapboz kesimleri üzere düşünebiliriz; bizde eksik olan kendini bedelli nazarann taraftır ve o tarafı bir başkası ile doldururuz.bu biçimdece kendini kıymetli bakılırsan karşı tarafken altında ezilen biz olmaya başlarız.
Pekala tüm bunlara bakarak bu kısır döngüde çaresiz miyiz? Hayır. Boğulduğumuz, en sıkıştığımız anlara bakalım. O anlar bizim kendimize çizdiğimiz sonları esnetme, limitlerimizi ileri götürmek için en hoş sebeplerimiz aslında. Zira zorlanmadan esnetme muhtaçlığı da duymayız.
Bu üzere durumlarda kendi baş etme durumlarımızı keşfetmek, toplumsal dayanak almak ve gerekirse diğer takviye sistemlerini kullanmak faydalı olacaktır.
Ben yapamam, o bana nazaran değil, daha evvel hiç denemedim ki üzere cümleler kurduğumuz anları hatırlayalım. Bu sesler daima dışardan duyduğumuz tenkitler ya da aksini yani “yapabilirsin”,”sen başarırsın” üzere onayları, dayanakları hiç duymadığımız için içselleştirdiğimiz seslerdir. vakit içinde kendimize aitmiş, kendimizi tanımlıyormuş üzere gelir ve vakit içinde bizi sahiden tanımlamaya başlarlar.Buna bir nevi kendini gerçekleştiren kehanet denilebilir.Bir şeye inanmak, onu gerçek kabul etmek o şeyi vakit içinde yanlışsız yapar. Biz de kendimizi ne kadar kısıtlı, maharetsiz, kıymetsiz görürsek vakit içinde buna dönüşürüz.Ve farkında olmadan etrafımızdakilere de bu gerçeği fark ettiririz. Ve ne yazık ki bir daha bize kıymetsiz,yetersiz olduğumuzu düşündüren beşerlerle etrafımızı donatırız. Bunu bir yapboz kesimleri üzere düşünebiliriz; bizde eksik olan kendini bedelli nazarann taraftır ve o tarafı bir başkası ile doldururuz.bu biçimdece kendini kıymetli bakılırsan karşı tarafken altında ezilen biz olmaya başlarız.
Pekala tüm bunlara bakarak bu kısır döngüde çaresiz miyiz? Hayır. Boğulduğumuz, en sıkıştığımız anlara bakalım. O anlar bizim kendimize çizdiğimiz sonları esnetme, limitlerimizi ileri götürmek için en hoş sebeplerimiz aslında. Zira zorlanmadan esnetme muhtaçlığı da duymayız.
Bu üzere durumlarda kendi baş etme durumlarımızı keşfetmek, toplumsal dayanak almak ve gerekirse diğer takviye sistemlerini kullanmak faydalı olacaktır.