Hayattaki önceliklerimizi gözden geçirelim.Kendimizi kaçıncı sırada sayardık sanki?
İnsanlara hayır diyememek, kendimizi zora sokacak olsa da başkasına yardım için koşa koşa gitmek ve eğer başkalarına karşı gereğince verici şayet olmazsak onların bizi eskisi üzere sevmeyeceğini düşünmek… Bütün bunlar kendini feda hissinin birer yansıması olarak karşımıza çıkar. Çoklukla çocukluk çağında kendini feda eden bir kişiyi örnek alma ya da kendini feda ettikçe daha çok onay, sevgi görme ile ömrümüze yerleşir. Lakin hiç bir vakit onay alamadığımız ya da bize bakım verenlerin söylemiş oldukleri haricinde bir hareket yaptığımızda onların bize kızdığı, küstüğü ilgilerde de uyumlu olmayı ve ötürüsıyla herkese ahenk sağlamak için kendimizden feda etmemiz gerektiğini öğreniriz.
Yetişkin hayatımızda da o çocuklukta kazanılan hisler devam eder. Örneğin bir iş yapılacaksa kesinlikle o kişi işi yapmaya birinci istekli olur. kendi isteklerini alt sıralara koyarak başkalarının isteklerine göre kendini şekillendirmeye devam eder. Kişi böylece başkalarına onları sevdiğini gösterdiğini ve başkalarının sevgisini hak ettiğini düşünür. Sevgiyi hak etmek için fedakarlıklar yapmak zorunda olmak düşüncesi aslında kişinin kendine gösterdiği sevgi ve şefkatin de düşük olduğunun göstergesidir. Tıpkı çocukluğunda olduğu üzere kendini lakin gerekli şartları yerine getirdiğinde sever.Kendini olduğu üzere sevememek ve sevmek için oburlarının onayını, sevgisini almayı beklemek; bu uğurda tüm şartları yerine getirmek… Bu durum aile hayatında,iş yaşamında önemli sorunlara niye olabilir. Bu kişiler kendini önemsemeyi ve düşünmeyi bencillik olarak görür. Lakin herkesi şad etmeye çalışmak ve onlar için her şeyi yapmak, kendini art plana atmak kişinin yorgun hissetmesine niye olacaktır. vakit içinde yorgun düşen kişi, lakin kendini kimi bağlantılardan büsbütün soyutlayarak rahatlamaya çalışır ya da bu yorucu bağ trafiğinde kaybolup masraf. halbuki her ikisi de sıhhatsiz baş etme halleridir. Münasebetlerinde kendine ilişkin değersizlik algısı bu sefer onu bağlardan kopuk ya da büsbütün diğerleri odaklı yaşayan biri haline dönüşür.
Sağlıklı bağlantılarda ise kişi kendi pahasını yüceltmez ya da küçümsemez. Tersine kendine yönelik objektif bir kıymetlendirme sistemi vardır. bu biçimdece yeri geldiğinde kendi kıymetini ortaya koyarken yeri geldiğinde sakince yanılgısını kabul edip bunu telafi etmeye çalışır. Pekala bunu nasıl yapar? Öncelikle geçmişte onu şartlı seven ya da büsbütün reddeden tavırları fark eder, bu tavırların gerçekliğini sorgular ve asıl gereksinimi olan şartsız sevginin gerekliliklerini farkına varır. bu biçimdece kendi ortasındaki vaktinde kırılmış, yalnız bırakılmış çocuğa yeterli gelecek ebeveynliği, bakımı ona verebilecek farkındalığa ulaşır. Bu günkü yetişkin o çocuğa âlâ geldikçe kendine de güzel gelecektir ve kendi bedelini, olduğu üzere kabul etme ve edilme hissini hissedecektir.
İnsanlara hayır diyememek, kendimizi zora sokacak olsa da başkasına yardım için koşa koşa gitmek ve eğer başkalarına karşı gereğince verici şayet olmazsak onların bizi eskisi üzere sevmeyeceğini düşünmek… Bütün bunlar kendini feda hissinin birer yansıması olarak karşımıza çıkar. Çoklukla çocukluk çağında kendini feda eden bir kişiyi örnek alma ya da kendini feda ettikçe daha çok onay, sevgi görme ile ömrümüze yerleşir. Lakin hiç bir vakit onay alamadığımız ya da bize bakım verenlerin söylemiş oldukleri haricinde bir hareket yaptığımızda onların bize kızdığı, küstüğü ilgilerde de uyumlu olmayı ve ötürüsıyla herkese ahenk sağlamak için kendimizden feda etmemiz gerektiğini öğreniriz.
Yetişkin hayatımızda da o çocuklukta kazanılan hisler devam eder. Örneğin bir iş yapılacaksa kesinlikle o kişi işi yapmaya birinci istekli olur. kendi isteklerini alt sıralara koyarak başkalarının isteklerine göre kendini şekillendirmeye devam eder. Kişi böylece başkalarına onları sevdiğini gösterdiğini ve başkalarının sevgisini hak ettiğini düşünür. Sevgiyi hak etmek için fedakarlıklar yapmak zorunda olmak düşüncesi aslında kişinin kendine gösterdiği sevgi ve şefkatin de düşük olduğunun göstergesidir. Tıpkı çocukluğunda olduğu üzere kendini lakin gerekli şartları yerine getirdiğinde sever.Kendini olduğu üzere sevememek ve sevmek için oburlarının onayını, sevgisini almayı beklemek; bu uğurda tüm şartları yerine getirmek… Bu durum aile hayatında,iş yaşamında önemli sorunlara niye olabilir. Bu kişiler kendini önemsemeyi ve düşünmeyi bencillik olarak görür. Lakin herkesi şad etmeye çalışmak ve onlar için her şeyi yapmak, kendini art plana atmak kişinin yorgun hissetmesine niye olacaktır. vakit içinde yorgun düşen kişi, lakin kendini kimi bağlantılardan büsbütün soyutlayarak rahatlamaya çalışır ya da bu yorucu bağ trafiğinde kaybolup masraf. halbuki her ikisi de sıhhatsiz baş etme halleridir. Münasebetlerinde kendine ilişkin değersizlik algısı bu sefer onu bağlardan kopuk ya da büsbütün diğerleri odaklı yaşayan biri haline dönüşür.
Sağlıklı bağlantılarda ise kişi kendi pahasını yüceltmez ya da küçümsemez. Tersine kendine yönelik objektif bir kıymetlendirme sistemi vardır. bu biçimdece yeri geldiğinde kendi kıymetini ortaya koyarken yeri geldiğinde sakince yanılgısını kabul edip bunu telafi etmeye çalışır. Pekala bunu nasıl yapar? Öncelikle geçmişte onu şartlı seven ya da büsbütün reddeden tavırları fark eder, bu tavırların gerçekliğini sorgular ve asıl gereksinimi olan şartsız sevginin gerekliliklerini farkına varır. bu biçimdece kendi ortasındaki vaktinde kırılmış, yalnız bırakılmış çocuğa yeterli gelecek ebeveynliği, bakımı ona verebilecek farkındalığa ulaşır. Bu günkü yetişkin o çocuğa âlâ geldikçe kendine de güzel gelecektir ve kendi bedelini, olduğu üzere kabul etme ve edilme hissini hissedecektir.