Çocuklar lisan maharetleri gelişmedilk evvel bedensel belirtilerle hislerini tabir ederler. Bebek ağlar anne altını değiştirir, bebek ağlar anne emzirir. Hislerimizi, hislerimizi, yaşadıklarımızı bedensel belirtilerle dışa vurmak daha anne rahmindeyken öğrendiğimiz bir şeydir. Büyükçe fark ettiğimiz yahut etmediğimiz hislerimizi da bedensel belirtilerle dışa vururuz. Bu beraberinde yaşanan hissin yatıştırılması, boşaltılması ve dışarıya söz edilmesidir.
Altını ıslatan, tırnak yiyen, saçlarını yolan, kucak dolusu hastalanan, parmak emen vb. üzere belirtiler gösteren çocuklar da hislerini bize bedensel biçimde tabir ediyorlar. “SEVGİLİ ANNE-BABA/ÖĞRETMENLER/DIŞ DÜNYADAKİ YETİŞKİNLER içimde tanımlayamadığım hisler var, ben bu hisleri anlamlandıramıyorum, bu hisler minik vücuduma ve ruhuma fazla geliyor, siz bu belirtilerle beni anlayın.” Diyor çocuklar.
Çocukların bu belirtilerine bir an evvel kurtulmamız gereken başımızın belası durumlar olarak değil, çocuğun bize tabir etmek istediği bir şeyler var diye bakmalıyız. Tırnak yiyen çocuğun ellerine acı oje sürmek herkes için tanıdık bir durumdur. Ne yapıyoruz bu davranışımızla? Çocuğun ben bir şeyler hissediyorum dediği lisanı onun elinden alıyoruz. Bedensel belirtiler çocuğun lisanıdır. Belirtileri çocukların ellerinden almamalıyız. Bu hem çocuğun söz lisanı tıpkı vakitte çocuğun hislerini düzenleme sürecidir. Bizler hem çocuğun tabir lisanını elinden alıyoruz, tıpkı vakitte yaşadığı duyguyu düzenlemesi için bulduğu yolu yok ediyoruz. Hiç çocuğun ne yaşadığına odaklanmıyoruz, üzerine düşünmüyoruz.
Çocuk kliniğinde bilhassa tırnak yeme ve alt ıslatma sorunları epeyce yaygındır. Bu güne kadar gördüğüm tüm ebeveynler bu belirtilerin yok olması için çocuklarını getirdiler. hiç bir ebeveyn çocuğum bunları yapıyor lakin sanki niye? sebebini bilmek istiyorum diye sormadı. Tek istenilen bu belirtilerin yok olması. Ne kadar büyük haksızlıklar yapıyoruz çocuklarımıza, ne kadar duymuyoruz, üzerine düşünmüyoruz. Konutumuza gelen konuklara sonsuz ilgi, şefkat gösterirken, çabucak hemen dünyamızda birkaç yıldır var olan, konutumuza yeni gelmiş olan bu minik konuklara niye bu biçimde davranıyoruz?
Çocukların bedensel belirtileri ortadan kaybolsun diye psikoloji literatüründe bir epey yol var. Koskoca psikoloji literatürü bile yıllar boyunca çocukların bedensel belirtileri yok olsun diye yol ararken, yeni yeni sanki bu belirtiler ne manaya geliyor diye düşünmeye başladı.
ÇOCUKLARIN BELİRTİLERİNİ ELLERİNDEN ALMAYALIM, ÜZERİNE DÜŞÜNELİM, BİZİM ÇOCUKLARIMIZA NE OLUYOR?
Altını ıslatan, tırnak yiyen, saçlarını yolan, kucak dolusu hastalanan, parmak emen vb. üzere belirtiler gösteren çocuklar da hislerini bize bedensel biçimde tabir ediyorlar. “SEVGİLİ ANNE-BABA/ÖĞRETMENLER/DIŞ DÜNYADAKİ YETİŞKİNLER içimde tanımlayamadığım hisler var, ben bu hisleri anlamlandıramıyorum, bu hisler minik vücuduma ve ruhuma fazla geliyor, siz bu belirtilerle beni anlayın.” Diyor çocuklar.
Çocukların bu belirtilerine bir an evvel kurtulmamız gereken başımızın belası durumlar olarak değil, çocuğun bize tabir etmek istediği bir şeyler var diye bakmalıyız. Tırnak yiyen çocuğun ellerine acı oje sürmek herkes için tanıdık bir durumdur. Ne yapıyoruz bu davranışımızla? Çocuğun ben bir şeyler hissediyorum dediği lisanı onun elinden alıyoruz. Bedensel belirtiler çocuğun lisanıdır. Belirtileri çocukların ellerinden almamalıyız. Bu hem çocuğun söz lisanı tıpkı vakitte çocuğun hislerini düzenleme sürecidir. Bizler hem çocuğun tabir lisanını elinden alıyoruz, tıpkı vakitte yaşadığı duyguyu düzenlemesi için bulduğu yolu yok ediyoruz. Hiç çocuğun ne yaşadığına odaklanmıyoruz, üzerine düşünmüyoruz.
Çocuk kliniğinde bilhassa tırnak yeme ve alt ıslatma sorunları epeyce yaygındır. Bu güne kadar gördüğüm tüm ebeveynler bu belirtilerin yok olması için çocuklarını getirdiler. hiç bir ebeveyn çocuğum bunları yapıyor lakin sanki niye? sebebini bilmek istiyorum diye sormadı. Tek istenilen bu belirtilerin yok olması. Ne kadar büyük haksızlıklar yapıyoruz çocuklarımıza, ne kadar duymuyoruz, üzerine düşünmüyoruz. Konutumuza gelen konuklara sonsuz ilgi, şefkat gösterirken, çabucak hemen dünyamızda birkaç yıldır var olan, konutumuza yeni gelmiş olan bu minik konuklara niye bu biçimde davranıyoruz?
Çocukların bedensel belirtileri ortadan kaybolsun diye psikoloji literatüründe bir epey yol var. Koskoca psikoloji literatürü bile yıllar boyunca çocukların bedensel belirtileri yok olsun diye yol ararken, yeni yeni sanki bu belirtiler ne manaya geliyor diye düşünmeye başladı.
ÇOCUKLARIN BELİRTİLERİNİ ELLERİNDEN ALMAYALIM, ÜZERİNE DÜŞÜNELİM, BİZİM ÇOCUKLARIMIZA NE OLUYOR?