Bilhassa, öfke, kızgınlık üzere kuvvetli hislerin devrede olduğu bağlantı durumlarında, reaksiyonlarımız üç ana davranışsal kalıba dayanır.
Bunlardan birincisi, duruma yönelik “pasif” reaksiyonlar vermektir.
bu biçimde olunca, durumun düşündürdükleri ve hissettirdiklerini söz etmekte zorlanırız;
Kendi talep, çıkar ve haklarımız kelam konusu olsa dahi ayak uydurur, boyun eğeriz yahut durumu yok sayarak, tetiklenen hislerden kaçınırız.
Pasif kalarak reaksiyon verdiğimiz durumların sayısı ve sıklığı arttıkça, bu davranış artık kalıcı bir biçimde karakterize edilebilir.
bu biçimdece, tabir bozuklukları, hayır diyememe, hudut çizememe, düşük özgüven ve özsaygı, kendini suçlama üzere sonuçlar ile karşı karşıya kalabiliriz.
İkincisi ise bunun tam zıddı olarak “agresif” yani saldırgan bir durum üstlenip, duruma, his ve dürtülerin baskınlığıyla reaksiyon vermektir.
Sonuç olarak, hakkımızı, taleplerimizi yahut çıkarlarımızı söz etmiş olsak da pasif etkileşim üzere agresif etkileşim de fonksiyonel değildir.
Çünkü bu sefer de kendisine ziyadesiyle ağırlaşan birey, karşı tarafın haklarını, isteklerini, his ve fikirlerini ihlal etmiş olur.
Öyledir ki, agresif etkileşimde öfkenin boyutuna bakılırsa, fizikî yahut sıklıkla ruhsal şiddet de devreye girebilir.
Gerçekten, his ve niyet, bu iki tepki ile “işlevsel” bir halde aktarılamaz.
Ne demiştik üç ana davranış!
ötürüsıyla, üstte bahsetiğimiz pasif ve agresif reaksiyonun tam içinde yer alan bir üçüncü yapı, “asertifliktir.”
sıradançe tanımlayacak olursak asertiflik (girişkenlik de denir), bir kişinin his, fikir, gereksinim ve haklarını söz ederken, ne “agresif” tehditler savurarak diğerlerini görmezden gelmesi; ne de “pasif”, utangaç ve boyun eğici bir rol ile diğerlerinin kendi hak ve gereksinimlerini görmezden gelmesine müsaade etmesidir.
Bir diğer deyişle, direkt, inançlı, dürüst ve uygun bir yol ile, tabir etmek istediğiniz her ne ise, onu karşı tarafa aktarmaktır.
Asertif bağlantı kurarak aktarılan bildiri karşı tarafa ulaşırken,
Agresif ve pasif etkileşimde bu pek de mümkün değildir.
Zira ağır agresyon kararı yüksek ses tonu, düşük empati, ben merkezci yaklaşım sadece yaptırıma sonuç verebilir.
Başka taraftan, çegingen ve itaatkar kişi aslına bakarsan ya iletisi tabir edememiştir, ya da yok sayılacak kadar kaçıngan haller almıştır.
ötürüsıyla, aktarmak istediklerimizi iletebilmek ve anlayış, empati doğurabilmek için en güzel bağlantı, asertiflik ile gerçekleşir.
Kendinizi bu hafta gözlemleyin.
Yargılamadan ve yorumlarına kaçmadan, yalnızca bu tip durumlarda hangi usul davranışı daha çoğunlukla yaptığınızı tespit edin.
Farkındalık, her vakit birinci adımdır.
Bunlardan birincisi, duruma yönelik “pasif” reaksiyonlar vermektir.
bu biçimde olunca, durumun düşündürdükleri ve hissettirdiklerini söz etmekte zorlanırız;
Kendi talep, çıkar ve haklarımız kelam konusu olsa dahi ayak uydurur, boyun eğeriz yahut durumu yok sayarak, tetiklenen hislerden kaçınırız.
Pasif kalarak reaksiyon verdiğimiz durumların sayısı ve sıklığı arttıkça, bu davranış artık kalıcı bir biçimde karakterize edilebilir.
bu biçimdece, tabir bozuklukları, hayır diyememe, hudut çizememe, düşük özgüven ve özsaygı, kendini suçlama üzere sonuçlar ile karşı karşıya kalabiliriz.
İkincisi ise bunun tam zıddı olarak “agresif” yani saldırgan bir durum üstlenip, duruma, his ve dürtülerin baskınlığıyla reaksiyon vermektir.
Sonuç olarak, hakkımızı, taleplerimizi yahut çıkarlarımızı söz etmiş olsak da pasif etkileşim üzere agresif etkileşim de fonksiyonel değildir.
Çünkü bu sefer de kendisine ziyadesiyle ağırlaşan birey, karşı tarafın haklarını, isteklerini, his ve fikirlerini ihlal etmiş olur.
Öyledir ki, agresif etkileşimde öfkenin boyutuna bakılırsa, fizikî yahut sıklıkla ruhsal şiddet de devreye girebilir.
Gerçekten, his ve niyet, bu iki tepki ile “işlevsel” bir halde aktarılamaz.
Ne demiştik üç ana davranış!
ötürüsıyla, üstte bahsetiğimiz pasif ve agresif reaksiyonun tam içinde yer alan bir üçüncü yapı, “asertifliktir.”
sıradançe tanımlayacak olursak asertiflik (girişkenlik de denir), bir kişinin his, fikir, gereksinim ve haklarını söz ederken, ne “agresif” tehditler savurarak diğerlerini görmezden gelmesi; ne de “pasif”, utangaç ve boyun eğici bir rol ile diğerlerinin kendi hak ve gereksinimlerini görmezden gelmesine müsaade etmesidir.
Bir diğer deyişle, direkt, inançlı, dürüst ve uygun bir yol ile, tabir etmek istediğiniz her ne ise, onu karşı tarafa aktarmaktır.
Asertif bağlantı kurarak aktarılan bildiri karşı tarafa ulaşırken,
Agresif ve pasif etkileşimde bu pek de mümkün değildir.
Zira ağır agresyon kararı yüksek ses tonu, düşük empati, ben merkezci yaklaşım sadece yaptırıma sonuç verebilir.
Başka taraftan, çegingen ve itaatkar kişi aslına bakarsan ya iletisi tabir edememiştir, ya da yok sayılacak kadar kaçıngan haller almıştır.
ötürüsıyla, aktarmak istediklerimizi iletebilmek ve anlayış, empati doğurabilmek için en güzel bağlantı, asertiflik ile gerçekleşir.
Kendinizi bu hafta gözlemleyin.
Yargılamadan ve yorumlarına kaçmadan, yalnızca bu tip durumlarda hangi usul davranışı daha çoğunlukla yaptığınızı tespit edin.
Farkındalık, her vakit birinci adımdır.