Bu sefer okurken kendinizden, annenizden, dostunuzdan ya da rastgele bir yakınınızdan tanıdık gelen özellikler bulacağınız bir yazıyla geldim.
Cici Kız Sendromu: Temeli toplum tarafınca sevgi ve hürmet görme dileğine dayanan bu sendrom aslında çocukluğumuzda bize öğretilen “cici” karakteri benimseyip yetişkinlikte de devam ettirmekten kaynaklanıyor. “Eee cici olmanın neresi berbat?” diye düşünenler için sendromun bulgularından bahsedelim biraz.
-Cici kızlar sürekli harika olmak isterler. -kimileri fizikî, bazıları ruhsal- Zira lakin eksiksiz olurlarsa kabul bakılırsaceklerini düşünürler.
-Kendilerine yapılan haksızlıkları ya da incitici davranışları sineye çekip sessiz kalabilirler.
– “Hayır” demek istedikleri konularda dahi “evet” derler. Zira “cici” olmanın kurallarından biri şartsız kabuldür.
-Başkalarının ne düşündüğü onlar için çok değerli olduğundan içlerinden gelen şeyleri yapmakta zorlanırlar.
-Çevreleri tarafınca “Kavgayı bırak sesi bile yükselmez” ya da “Sessiz, sakin, epeyce naif” biçiminde anılırlar.
-Kendi istek ve muhtaçlıklarını ikinci plana koyarlar. Zira öteki insanları mutlu etmek onlar için birinci sıradadır.
Bunlar üzere sayabileceğimiz biroldukça tavır kararında ise pasif ve bağımlı bir kişilik geliştirirler ve bununla ilgili “Ne yapalım biz bu biçimde gördük, bu biçimde yetiştirildik” halinde yorumlamada bulunurlar. Bu noktada asıl soru şu: Herkes yerine kendimize cici olamaz mıyız? Burada anlatmaya çalıştığım şey bencil, kaba vs. olmak değil; nazik, hassas olurken –ki olması gereken bu aslına bakarsan- bir yandan da sonlarını koruyabilmek, hayır diyebilmek ve bu sayede de kuvvetli ben egoya sahip olabilmek.
elbet değişimin en zoru kendimizle ilgili olandır fakat sabır ve emekle üstesinden gelinemeyecek durum olmadığı için neler yapabileceğimize bir bakalım.
-Geçmişe gidin! Bugün rahatsızlık duyduğunuz davranışların temelleri çocukluğunuzda ebeveynlerinizden aldığınız bildirilerle atılmış olabilir. Bu farkındalık kıymetli.
-Kendinize her vakit ne düşündüğünüzü, ne hissettiğinizi ve ne istediğinizi sorun. Vereceğiniz karşılıklar doğrultusunda en sıradan konulardan başlayarak kendi kararlarınızı vermenin sorumluluğunu alın.
-Tıpkı öbür insanların size yaptığı üzere istek ve gereksinimlerinizin karşılanmadığı noktada siz de onlara “hayır” diyebilin. Bu sizi makûs değil sonlarını bilen bir birey yapar.
-Başkalarının isteklerini karşılamak için gösterdiğiniz ihtimamı artık de kendi istek ve gereksinimleriniz için göstermeye başlayın.
– “Oksijen maskesini evvel kendinize daha sonra çocuğa takın” sizin metaforunuz olsun. Önceliği kendinize verin ki başkalarına yetecek gücünüz olsun.
Ve doğal ki en değerlisi öteki beşerler tarafınca sevgi görmemekten korkmayın. Unutmayın ki bir insanın sizi sevmemesi sizinle değil büsbütün o kişinin kendisiyle ilgili bir durumdur.
Cici Kız Sendromu: Temeli toplum tarafınca sevgi ve hürmet görme dileğine dayanan bu sendrom aslında çocukluğumuzda bize öğretilen “cici” karakteri benimseyip yetişkinlikte de devam ettirmekten kaynaklanıyor. “Eee cici olmanın neresi berbat?” diye düşünenler için sendromun bulgularından bahsedelim biraz.
-Cici kızlar sürekli harika olmak isterler. -kimileri fizikî, bazıları ruhsal- Zira lakin eksiksiz olurlarsa kabul bakılırsaceklerini düşünürler.
-Kendilerine yapılan haksızlıkları ya da incitici davranışları sineye çekip sessiz kalabilirler.
– “Hayır” demek istedikleri konularda dahi “evet” derler. Zira “cici” olmanın kurallarından biri şartsız kabuldür.
-Başkalarının ne düşündüğü onlar için çok değerli olduğundan içlerinden gelen şeyleri yapmakta zorlanırlar.
-Çevreleri tarafınca “Kavgayı bırak sesi bile yükselmez” ya da “Sessiz, sakin, epeyce naif” biçiminde anılırlar.
-Kendi istek ve muhtaçlıklarını ikinci plana koyarlar. Zira öteki insanları mutlu etmek onlar için birinci sıradadır.
Bunlar üzere sayabileceğimiz biroldukça tavır kararında ise pasif ve bağımlı bir kişilik geliştirirler ve bununla ilgili “Ne yapalım biz bu biçimde gördük, bu biçimde yetiştirildik” halinde yorumlamada bulunurlar. Bu noktada asıl soru şu: Herkes yerine kendimize cici olamaz mıyız? Burada anlatmaya çalıştığım şey bencil, kaba vs. olmak değil; nazik, hassas olurken –ki olması gereken bu aslına bakarsan- bir yandan da sonlarını koruyabilmek, hayır diyebilmek ve bu sayede de kuvvetli ben egoya sahip olabilmek.
elbet değişimin en zoru kendimizle ilgili olandır fakat sabır ve emekle üstesinden gelinemeyecek durum olmadığı için neler yapabileceğimize bir bakalım.
-Geçmişe gidin! Bugün rahatsızlık duyduğunuz davranışların temelleri çocukluğunuzda ebeveynlerinizden aldığınız bildirilerle atılmış olabilir. Bu farkındalık kıymetli.
-Kendinize her vakit ne düşündüğünüzü, ne hissettiğinizi ve ne istediğinizi sorun. Vereceğiniz karşılıklar doğrultusunda en sıradan konulardan başlayarak kendi kararlarınızı vermenin sorumluluğunu alın.
-Tıpkı öbür insanların size yaptığı üzere istek ve gereksinimlerinizin karşılanmadığı noktada siz de onlara “hayır” diyebilin. Bu sizi makûs değil sonlarını bilen bir birey yapar.
-Başkalarının isteklerini karşılamak için gösterdiğiniz ihtimamı artık de kendi istek ve gereksinimleriniz için göstermeye başlayın.
– “Oksijen maskesini evvel kendinize daha sonra çocuğa takın” sizin metaforunuz olsun. Önceliği kendinize verin ki başkalarına yetecek gücünüz olsun.
Ve doğal ki en değerlisi öteki beşerler tarafınca sevgi görmemekten korkmayın. Unutmayın ki bir insanın sizi sevmemesi sizinle değil büsbütün o kişinin kendisiyle ilgili bir durumdur.