Affetmek kelam konusu olduğu vakit herkes affetmenin kendi için faydalı bir karar olduğunu bilir. Lakin yaklaşık olarak şu biçimde düşünür “bana bu yapılan o kadar makûs niyetli ve ağır sonuçları olan bir aksiyon ki bunu affetmem mümkün değil, yani bu istisnai bir durum” işte tam da bu noktada affetmek gerekiyor aslına bakarsanız. Zira affetmediğiniz her an size verilen ziyanı yaşamaya devam ediyorsunuz.
Örneğin yolda yürürken yanınızdan süratle geçen bir otomobil çamurlu suları üstünüze sıçrattı. Muhtemelen epey sonlanır, söylenirsiniz. Çabucak gidip üzerinizi değiştirip duş alırsınız ve bir daha muhtemelen bu olayı unutursunuz. Kesinlikle buna benzeri bir tecrübe hayatışsınızdır. O sürücüyü affeder misiniz? Zihinsel sisteminizden çıkarır atarsınız umursamazsınız lakin bundan daha sonra yolda yürürken otomobillere karşı daha dikkatli olursunuz.
Bir de şunu düşünün. O gün o çamurlu elbiseyle tüm gün dışarıda kalmak zorunda kaldınız. Ne kadar berbat bir gün değil mi? Tüm gününüz sürücüye küfür etmekle geçer.
Affetmemek tam olarak bu biçimde bir şey işte. Size bir ziyan verildi ve siz o ziyanı kendi ömrünüzden telafi edemiyorsunuz ve doğal olarak o ziyanı veren bireye daima odaklanıyorsunuz. “bu affedilemez”
“Bu affedilemez” söylemiş olduğiniz her durum sizin hayatınızda tıkanma yaratır ve ilerlemenizi pürüzler. Sizin canınızı yakan bir şeyi affetmiş olmanız ise dünden bir adım daha ileride olduğunuzun delilidir. Siz aslında affederek ihanete uğrama hissinden özgürleşmiş oluyorsunuz ve zihninizde bir sürü alan açılıyor.
Çoğunlukla; affetmek dendiği vakit ilgili kişiyi bir daha hayata alma niyeti geliyor. “Bana bu yanılgıyı yapanı nasıl affederim” demek bir manada “ona nasıl tekrar güvenebilirim” manasına gelebiliyor. Bunu ayırmak hayli kıymetli. Size kötülük yapan birini bir daha hayatınıza almanızı size kimse tavsiye etmiyor. Ha özür diler, pişman olur ve hakikaten değişmiştir siz İSTERSENİZ onu hayatınıza alırsınız ya da almazsınız mevzu bu değil. Ben size berbatlığı içinizde taşımamaktan bahsediyorum. Aslında sokak ağzı ile söylemek gerekirse ben size “Salın” diyorum.
Ormanda yürüyordunuz. Bir yılan sizi soktu. Siz yılana düşmanlık güder misiniz? Ya da yılanın sizden özür dilemesini bekler misiniz? Yılanla arkadaş olmayı umar mısınız? Hayır yalnızca bundan daha sonra ormanda daha dikkatli yürürsünüz. Çünkü bilirsiniz ki yılanın tabiatı bu biçimdedir. Tıpkı şey beşerler için de geçerli. Size kötülük yapmış biri aslında sizi tabiatından haberdar eder. Siz de “hımm bu kişinin tabiatında bu biçimde bir durum varmış artık bu şahıstan uzak durayım” dersiniz. Artık diyeceksiniz ki “ama o insan ve yılan üzere içgüdüsel davranmıyor bile isteye kötülük yapıyor” hayır işin gerçeği tabiatı gereği bu biçimde davranıyor. Size kötülük yapan şahsa dikkat ederseniz aslına bakarsanız sizin dışınızdaki öteki şahıslara de büyük ihtimalle benzeri berbatlıklar yapmıştır. O yüzden bırakın su testisi su yolunda kırılsın.
İnsanoğlu neredeyse bir hayvan kadar içgüdüsel davranır aslında. Kötülük yapan şahıslara anlayıi gösterin demiyorum burada mazoşist bir yapı ortaya çıkar. Hatta kötülük yapanlar bu durumu kullanır ve mağdur şöyleki der “ama o çocukluğunda epey acı çekmiş ondan bu biçimde davranıyor” bakın siz psikolog değilsiniz ve size ısrarla makus davranan birini değiştiremezsiniz yapmanız gereken o şahıstan uzaklaşmak ve sonlarınızı korumaktır. Ancak şunu da unutmayın ısrarla kötülük yapan şahıslar hakikaten mutsuz bireylerdir ve o kadar mutsuzlardır ki kendi çıkarları için diğerlerine ziyan vermekten çekinmezler. Zira onlar için “dünya hayli berbat bir yerdir ve uyanık olan kazanır” ve lütfen bu tip bireylerle karşılaştıktan daha sonra siz de bu biçimde düşünmeye başladıysanız çabucak silkelenin ve kendinize gelin. O kişi tarafınca zehirlenmeye ve olumsuz istikamette dönüşmeye karşı çıkın. Yapmanız gereken en uygun şey ormanda her çeşit hayvanın olduğunu bilmek, kendini muhafazayı öğrenmek ve harika tecrübelerle karşılaşmak için heyecan duymak. İşte hepsi bu.
Alışılmış yoruma açık ve iki kişinin de birer modül haksız olduğu tartışmalı durumlar da kelam konusu olabiliyor. İnsan aslında birini nitekim affedebilmek için yaşanan olayı tahlil edebilmesi gerekiyor. Ne yaşadığımızı anlamadan affedemeyiz. Kendi yanlışlarımızı kabul edip kendimizi affetmedense karşı tarafı affetmemiz sıkıntı. Bu yüzden kesinlikle yaşadığınız olayı detaylarıyla düşünün ve iki tarafı da dürüstçe tahlil edin.
Bir başka sorunsa kişi “o hadiseden daha sonra kimseye güvenemiyorum o benim inancımı çaldı” diye düşünür. Birinden ziyan gördüğümüzde insanlara ve hayata karşı itimadımız, samimiyetimiz, hayallerimiz zedelenir, fizikî gücümüz bile düşer. Zihnimiz daima o bireyle meşgul olduğu için performansımız dikkatimiz azalır. Bakın aslında zihin daima bir mevzuyu düşünüyorsa orada çabucak hemen çözemediğiniz görmeniz gereken bir şey vardır, zihin bu yüzden sizi uyarıyordur. Yanlışsız tahlil fazlaca kıymetli. kimi zamanse insan “affettim ben oldukcatan” der lakin o günden daha sonra farklı biri olur ve bu da olumsuz karamsar inançsız bir kendiliktir. En önemli hasar budur aslında. Siz size ziyan veren kişi tarafınca zehirlenmiş ve dönüştürülmüşsünüzdür. Bundan kurtulmanın tek yolu o zehri içinizden atmaktır.
İnanç, samimiyet üzere kavramlar fazlaca pahalı ve kıymetlidir. Aslında inanç önemli bir iştir. İnancın önemli bir iş olduğunu aslında itimadımız bir defa kırılmadan anlayamayabiliyoruz. İçsel resen akan itimat çok hoş bir histir ancak aslında süreç ortasında bize birtakım ihtarlar vermeye başlar. O ikazları hakikat okumamız ve her halükarda %100 değil de %99,5 inanç daha yeterlidir. tekrar kimseye güvenmemek yerine lütfen kendinize şunları sorun:
1) Bağlantılarımda hudutlarımı koruyabiliyor muyum?
2) Bağlarımda verdiğim kadar alabiliyor muyum?
3) Bağlantılarımda muhtemel riskleri hakikat okuyabiliyor muyum yoksa gereğinden çok optimist miyim?
Artık burada şu biçimde bir durum daha var. biz bize yapılan hiç bir berbatlığı mutlaka hak etmiyoruz. Kendini suçlama perspektifi epey düşünceli ve hiç bir faydası yok. Lakin şunu anlamamız gerekiyor birdenbire üzerimize yıldırım düşmedi biri bize kasıtlı kötülük yaptı. Bizim ruhsal yapımızda toplumsal bağlantılarımızda kesinlikle bir kaçak olmalı ki kişi o kaçaktan içeri girebildi. Bu kaçağı keşfedin. Bu kaçağı fark edip savunma sisteminizi sağlamlaştırdığınizde aslında size yapılan kötülük yeterliliğe dönüşür.
Birebir yere iki defa yıldırım düşmez. Ancak insan tıpkı yerden birden çok vurulabilir. hayatışsınızdır. Birbirinden başka şahısların size benzeri ziyanı verdiği oldu mu? Sizse her seferinde bu sefer tahminen farklı olur umuduyla dener durursunuz. Her seferinde hayli düzgün fazlaca suçsuz olmuş olabilirsiniz. aslına bakarsanız hatalı da değilsiniz ancak sizde bir kaçak var bunu fark edip dönüştürdüğünüzde tekrar asla bu biçimde bir olay yaşamayacağınıza garanti veriyorum.
Örneğin yolda yürürken yanınızdan süratle geçen bir otomobil çamurlu suları üstünüze sıçrattı. Muhtemelen epey sonlanır, söylenirsiniz. Çabucak gidip üzerinizi değiştirip duş alırsınız ve bir daha muhtemelen bu olayı unutursunuz. Kesinlikle buna benzeri bir tecrübe hayatışsınızdır. O sürücüyü affeder misiniz? Zihinsel sisteminizden çıkarır atarsınız umursamazsınız lakin bundan daha sonra yolda yürürken otomobillere karşı daha dikkatli olursunuz.
Bir de şunu düşünün. O gün o çamurlu elbiseyle tüm gün dışarıda kalmak zorunda kaldınız. Ne kadar berbat bir gün değil mi? Tüm gününüz sürücüye küfür etmekle geçer.
Affetmemek tam olarak bu biçimde bir şey işte. Size bir ziyan verildi ve siz o ziyanı kendi ömrünüzden telafi edemiyorsunuz ve doğal olarak o ziyanı veren bireye daima odaklanıyorsunuz. “bu affedilemez”
“Bu affedilemez” söylemiş olduğiniz her durum sizin hayatınızda tıkanma yaratır ve ilerlemenizi pürüzler. Sizin canınızı yakan bir şeyi affetmiş olmanız ise dünden bir adım daha ileride olduğunuzun delilidir. Siz aslında affederek ihanete uğrama hissinden özgürleşmiş oluyorsunuz ve zihninizde bir sürü alan açılıyor.
Çoğunlukla; affetmek dendiği vakit ilgili kişiyi bir daha hayata alma niyeti geliyor. “Bana bu yanılgıyı yapanı nasıl affederim” demek bir manada “ona nasıl tekrar güvenebilirim” manasına gelebiliyor. Bunu ayırmak hayli kıymetli. Size kötülük yapan birini bir daha hayatınıza almanızı size kimse tavsiye etmiyor. Ha özür diler, pişman olur ve hakikaten değişmiştir siz İSTERSENİZ onu hayatınıza alırsınız ya da almazsınız mevzu bu değil. Ben size berbatlığı içinizde taşımamaktan bahsediyorum. Aslında sokak ağzı ile söylemek gerekirse ben size “Salın” diyorum.
Ormanda yürüyordunuz. Bir yılan sizi soktu. Siz yılana düşmanlık güder misiniz? Ya da yılanın sizden özür dilemesini bekler misiniz? Yılanla arkadaş olmayı umar mısınız? Hayır yalnızca bundan daha sonra ormanda daha dikkatli yürürsünüz. Çünkü bilirsiniz ki yılanın tabiatı bu biçimdedir. Tıpkı şey beşerler için de geçerli. Size kötülük yapmış biri aslında sizi tabiatından haberdar eder. Siz de “hımm bu kişinin tabiatında bu biçimde bir durum varmış artık bu şahıstan uzak durayım” dersiniz. Artık diyeceksiniz ki “ama o insan ve yılan üzere içgüdüsel davranmıyor bile isteye kötülük yapıyor” hayır işin gerçeği tabiatı gereği bu biçimde davranıyor. Size kötülük yapan şahsa dikkat ederseniz aslına bakarsanız sizin dışınızdaki öteki şahıslara de büyük ihtimalle benzeri berbatlıklar yapmıştır. O yüzden bırakın su testisi su yolunda kırılsın.
İnsanoğlu neredeyse bir hayvan kadar içgüdüsel davranır aslında. Kötülük yapan şahıslara anlayıi gösterin demiyorum burada mazoşist bir yapı ortaya çıkar. Hatta kötülük yapanlar bu durumu kullanır ve mağdur şöyleki der “ama o çocukluğunda epey acı çekmiş ondan bu biçimde davranıyor” bakın siz psikolog değilsiniz ve size ısrarla makus davranan birini değiştiremezsiniz yapmanız gereken o şahıstan uzaklaşmak ve sonlarınızı korumaktır. Ancak şunu da unutmayın ısrarla kötülük yapan şahıslar hakikaten mutsuz bireylerdir ve o kadar mutsuzlardır ki kendi çıkarları için diğerlerine ziyan vermekten çekinmezler. Zira onlar için “dünya hayli berbat bir yerdir ve uyanık olan kazanır” ve lütfen bu tip bireylerle karşılaştıktan daha sonra siz de bu biçimde düşünmeye başladıysanız çabucak silkelenin ve kendinize gelin. O kişi tarafınca zehirlenmeye ve olumsuz istikamette dönüşmeye karşı çıkın. Yapmanız gereken en uygun şey ormanda her çeşit hayvanın olduğunu bilmek, kendini muhafazayı öğrenmek ve harika tecrübelerle karşılaşmak için heyecan duymak. İşte hepsi bu.
Alışılmış yoruma açık ve iki kişinin de birer modül haksız olduğu tartışmalı durumlar da kelam konusu olabiliyor. İnsan aslında birini nitekim affedebilmek için yaşanan olayı tahlil edebilmesi gerekiyor. Ne yaşadığımızı anlamadan affedemeyiz. Kendi yanlışlarımızı kabul edip kendimizi affetmedense karşı tarafı affetmemiz sıkıntı. Bu yüzden kesinlikle yaşadığınız olayı detaylarıyla düşünün ve iki tarafı da dürüstçe tahlil edin.
Bir başka sorunsa kişi “o hadiseden daha sonra kimseye güvenemiyorum o benim inancımı çaldı” diye düşünür. Birinden ziyan gördüğümüzde insanlara ve hayata karşı itimadımız, samimiyetimiz, hayallerimiz zedelenir, fizikî gücümüz bile düşer. Zihnimiz daima o bireyle meşgul olduğu için performansımız dikkatimiz azalır. Bakın aslında zihin daima bir mevzuyu düşünüyorsa orada çabucak hemen çözemediğiniz görmeniz gereken bir şey vardır, zihin bu yüzden sizi uyarıyordur. Yanlışsız tahlil fazlaca kıymetli. kimi zamanse insan “affettim ben oldukcatan” der lakin o günden daha sonra farklı biri olur ve bu da olumsuz karamsar inançsız bir kendiliktir. En önemli hasar budur aslında. Siz size ziyan veren kişi tarafınca zehirlenmiş ve dönüştürülmüşsünüzdür. Bundan kurtulmanın tek yolu o zehri içinizden atmaktır.
İnanç, samimiyet üzere kavramlar fazlaca pahalı ve kıymetlidir. Aslında inanç önemli bir iştir. İnancın önemli bir iş olduğunu aslında itimadımız bir defa kırılmadan anlayamayabiliyoruz. İçsel resen akan itimat çok hoş bir histir ancak aslında süreç ortasında bize birtakım ihtarlar vermeye başlar. O ikazları hakikat okumamız ve her halükarda %100 değil de %99,5 inanç daha yeterlidir. tekrar kimseye güvenmemek yerine lütfen kendinize şunları sorun:
1) Bağlantılarımda hudutlarımı koruyabiliyor muyum?
2) Bağlarımda verdiğim kadar alabiliyor muyum?
3) Bağlantılarımda muhtemel riskleri hakikat okuyabiliyor muyum yoksa gereğinden çok optimist miyim?
Artık burada şu biçimde bir durum daha var. biz bize yapılan hiç bir berbatlığı mutlaka hak etmiyoruz. Kendini suçlama perspektifi epey düşünceli ve hiç bir faydası yok. Lakin şunu anlamamız gerekiyor birdenbire üzerimize yıldırım düşmedi biri bize kasıtlı kötülük yaptı. Bizim ruhsal yapımızda toplumsal bağlantılarımızda kesinlikle bir kaçak olmalı ki kişi o kaçaktan içeri girebildi. Bu kaçağı keşfedin. Bu kaçağı fark edip savunma sisteminizi sağlamlaştırdığınizde aslında size yapılan kötülük yeterliliğe dönüşür.
Birebir yere iki defa yıldırım düşmez. Ancak insan tıpkı yerden birden çok vurulabilir. hayatışsınızdır. Birbirinden başka şahısların size benzeri ziyanı verdiği oldu mu? Sizse her seferinde bu sefer tahminen farklı olur umuduyla dener durursunuz. Her seferinde hayli düzgün fazlaca suçsuz olmuş olabilirsiniz. aslına bakarsanız hatalı da değilsiniz ancak sizde bir kaçak var bunu fark edip dönüştürdüğünüzde tekrar asla bu biçimde bir olay yaşamayacağınıza garanti veriyorum.