İlişkiler elbette yaşamımınızın en çok baş yorduğumuz tarafı olabilir.. Anne baba ile alakamız, evlilik yada kız/erkek arkadaş bağlantılarımız, çocuklarımızla olan bağlarımız, arkadaşlık, yönetici işveren vb .. ömrümüz doğal olarak bir bağ ağı ile örülü.. Bu sebeple alakaları incelerken, kendi yaşadığımız bağlantıyı anlamaya çalışırken “Bağlanma Modelleri”ni anlamamız gerektiğini düşünüyorum.
Erken çocukluk yaşantımızla bize bakım veren kişi ile kurduğumuz ilginin niteliği, sonrasındasındaki dönemlerimizdeki hislerimiz, kendimiz ve etrafımızla ilgil niyetlerimiz, davranışlarımız, öteki bireylerle kurduğumuz bağların yapısına da yansımaktadır. Çocukluğumuzda bize bakım veren kimsenin (ki çoklukla bu annedir, annenin yokluğunda baba, anneanne, yada bakıcı olabilir) gereksinimlerimize verdiği reaksiyonları ile bizim “diğerleri”ne karşı olan algımızı şekillenir. Şayet bize bakım veren kişi, muhtaçlık duyduğumuzda gereken takviyesi bize verdi, olumlu davrandı, hastalık, endişe objesi üzere tehlikelerden bizi korduysa, bizde “diğerlerinin” sağlam olduğu, muhtaçlık duyduğumuzda dayanak goreceğimiz algısı gelişir.
Bunun aykırısı olduğu durumlarda ise, şayet gereksinimlerimize karşı bakım verenimiz duyarsız kaldıysa, gereksinimlerimize karşılık vermedi yada olumsuz reaksiyon verdiyse kişi “bağlanacağı öteki kişi” yi reddedici ve olumsuz, kendini ise sevilmeyen, sevilmeye ve kıymet verilmeye layık olmayan biri olarak görür ve buna inanır.. Çocukluktan ergenliğe kadar olan periyotta bu inançlarımız daima pekişir.
Yetişkinlikte de çocuklukta edindiğimiz bağlanma modelini sürdürürüz. Yani çocuklukta bakım verenimizle şekillenen bağlanma modelimiz, yetişkin olduğumuzda bağlanma gereksinimi duyduğumuz eşle olan bağımıza de yansır.. Çocukluğunda bakım vereniyle inançlı bağlanma geliştiren bir kişi yetişkin olduğunda bunun avantajını yaşar; kendine güvenir, eşine güvenir, bir düşünce yaşayacağı vakit eşinin ona dayanak vereceğine ve onu her vakit seveceğine inanır.. Bu inancının tesiriyle davranışları da istikrarlıdır, kendi hislerini da rahat paylaşır, kendisi de sevmeye, desteklemeye açıktır. Ve bu modeldeki bağ her vakit beslenir ve sıhhatle sürer..
Güvensiz bağlanma modeli geliştiren çocuklar ise yetişkin olduğunda, bu modelin dezavantajıyla, kendisini inançsız, bedelsiz ve sevilmeye layık olmadığı temel inançlarının tesiriyle yaşadıkları bağlantıya bunu yansıtır. Eşine tam manasıyla güvenemez, hislerini paylaşmada meşakkat yaşar, davranışları dengeli değildir, sevgi ve dayanağını gösterirken yanlışlar yapar ve yaşadığı ilgi beslenemez, sıkıntılar yaşanır.
4 farklı bağlanma tarzı vardır. Bunlar , güvenli bağlanma, saplantılı bağlanma, kayıtsız bağlanma ve kaygılı bağlanmadır. Önümüzdeki günlerde teker teker bu başlıkları inceleyeceğiz.
Erken çocukluk yaşantımızla bize bakım veren kişi ile kurduğumuz ilginin niteliği, sonrasındasındaki dönemlerimizdeki hislerimiz, kendimiz ve etrafımızla ilgil niyetlerimiz, davranışlarımız, öteki bireylerle kurduğumuz bağların yapısına da yansımaktadır. Çocukluğumuzda bize bakım veren kimsenin (ki çoklukla bu annedir, annenin yokluğunda baba, anneanne, yada bakıcı olabilir) gereksinimlerimize verdiği reaksiyonları ile bizim “diğerleri”ne karşı olan algımızı şekillenir. Şayet bize bakım veren kişi, muhtaçlık duyduğumuzda gereken takviyesi bize verdi, olumlu davrandı, hastalık, endişe objesi üzere tehlikelerden bizi korduysa, bizde “diğerlerinin” sağlam olduğu, muhtaçlık duyduğumuzda dayanak goreceğimiz algısı gelişir.
Bunun aykırısı olduğu durumlarda ise, şayet gereksinimlerimize karşı bakım verenimiz duyarsız kaldıysa, gereksinimlerimize karşılık vermedi yada olumsuz reaksiyon verdiyse kişi “bağlanacağı öteki kişi” yi reddedici ve olumsuz, kendini ise sevilmeyen, sevilmeye ve kıymet verilmeye layık olmayan biri olarak görür ve buna inanır.. Çocukluktan ergenliğe kadar olan periyotta bu inançlarımız daima pekişir.
Yetişkinlikte de çocuklukta edindiğimiz bağlanma modelini sürdürürüz. Yani çocuklukta bakım verenimizle şekillenen bağlanma modelimiz, yetişkin olduğumuzda bağlanma gereksinimi duyduğumuz eşle olan bağımıza de yansır.. Çocukluğunda bakım vereniyle inançlı bağlanma geliştiren bir kişi yetişkin olduğunda bunun avantajını yaşar; kendine güvenir, eşine güvenir, bir düşünce yaşayacağı vakit eşinin ona dayanak vereceğine ve onu her vakit seveceğine inanır.. Bu inancının tesiriyle davranışları da istikrarlıdır, kendi hislerini da rahat paylaşır, kendisi de sevmeye, desteklemeye açıktır. Ve bu modeldeki bağ her vakit beslenir ve sıhhatle sürer..
Güvensiz bağlanma modeli geliştiren çocuklar ise yetişkin olduğunda, bu modelin dezavantajıyla, kendisini inançsız, bedelsiz ve sevilmeye layık olmadığı temel inançlarının tesiriyle yaşadıkları bağlantıya bunu yansıtır. Eşine tam manasıyla güvenemez, hislerini paylaşmada meşakkat yaşar, davranışları dengeli değildir, sevgi ve dayanağını gösterirken yanlışlar yapar ve yaşadığı ilgi beslenemez, sıkıntılar yaşanır.
4 farklı bağlanma tarzı vardır. Bunlar , güvenli bağlanma, saplantılı bağlanma, kayıtsız bağlanma ve kaygılı bağlanmadır. Önümüzdeki günlerde teker teker bu başlıkları inceleyeceğiz.